Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 grudnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie, Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Jabłońska-Malik (spr.)

Sędziowie: SO Beata Morawiec

SO Lidia Haj

Protokolant: st. prot. Ewa Krzyk

przy udziale Marka Stanka Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2013 roku, sprawy

Z. S.

oskarżonego o przestępstwo z art. 291 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa - Krowodrzy w Krakowie z dnia 16 lipca 2013r. sygn. akt II K 1203/12/K

zaskarżony wyrok uchyla i na zasadzie art. 104 § 1 pkt 7 kpw w zw. z art. 5 § 1 pkt 4 kpw i art. 45 § 1 kw postępowanie karne o czyn przypisany w punkcie I wyroku umarza, zaś kosztami procesu za obie instancje na zasadzie art. 118 § 2 kpw obciąża Skarb Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. W. (Kancelaria Adwokacka w K.) kwotę 1761,20 (jeden tysiąc siedemset sześćdziesiąt jeden 20/100) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu przed Sądami obu instancji.

SSO Beata Morawiec SSO Elżbieta Jabłońska-Malik SSO Lidia Haj

Sygn. akt IV Ka 1026/13

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

Wydział IV Karny – Odwoławczy z dnia 5 grudnia 2013 r.

Oskarżony Z. S. stanął pod zarzutem tego, że w dniu 5 listopada 2011 r. w K. nabył telefon komórkowy marki N. (...) o nr (...), o wartości 380 zł, pochodzący z przestępstwa kradzieży na szkodę K. R., który to czyn został zakwalifikowany przez oskarżyciela jako przestępstwo z art. 291 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy dla Krakowa – Krowodrzy w Krakowie, przyjmując, że wartość telefonu komórkowego marki N. (...) o nr (...) wynosiła 230 zł, wyrokiem z dnia 16 lipca 2013 r., sygn. akt II K 1203/12/K, uznał oskarżonego Z. S. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia, z tym, iż przyjął, że stanowi on wykroczenie z art. 122 § 1 k.w. i za ten czyn na mocy powołanego przepisu wymierzył oskarżonemu karę 400 zł grzywny. Na poczet wymierzonej oskarżonemu kary, na mocy art. 82 § 3 k.p.w., Sąd zaliczył mu okres zatrzymania w dniu 22 grudnia 2011 r., przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie odpowiada grzywnie w wysokości 200 zł. Ponadto, Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata T. W., prowadzącego Kancelarię Adwokacką w K., ul. (...), kwotę 1151,28 zł brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, zaś oskarżonego zwolnił w całości z obowiązku zwrotu na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości obrońca oskarżonego, na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść, polegający na nieprawidłowym przyjęciu, iż Z. S. nabył telefon komórkowy wiedząc, że pochodzi on z przestępstwa, podczas gdy prawidłowa ocena całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż obwiniony nie wiedział i nie mógł przypuszczać, że zakupiony przez niego telefon został uprzednio skradziony.

W oparciu o tak sformułowany zarzut skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonego okazała się bezzasadna, jednak niezależnie od tego zaskarżony wyrok należało uchylić, zaś postępowanie w sprawie umorzyć, a to wobec nastąpienia przedawnienia karalności czynu przypisanego Z. S..

W pierwszym rzędzie stwierdzić jednak należy, że nie było podstaw do uwzględnienia pierwotnego wniosku apelacji o uchylenie wyroku i uniewinnienie obwinionego. Nie potwierdził się bowiem zarzut błędnych ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd orzekający w pierwszej instancji. Badając wydane w niniejszej sprawie rozstrzygnięcie Sąd Odwoławczy stwierdził, że Sąd Rejonowy dokonał skrupulatnej oraz wnikliwej oceny całego zebranego materiału dowodowego, która nie zawiera żadnych błędów tak natury logicznej jak i prawnej. Ocena wszystkich dowodów jest oceną swobodną, pozbawioną cech dowolności. Dowody te, Sąd ocenił i omówił tak z osobna jak i we wzajemnym powiązaniu a następnie wskazał z jakich powodów daje wiarę jednym z nich a odmawia jej innym. Tym samym ocena dowodów, jako zgodna z dyspozycją art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw korzysta z ochrony tego przepisu. Argumenty apelacji wskazujące, iż przeprowadzone dowody należało ocenić inaczej, mają polemiczny charakter ograniczający się do negowania stanowiska Sądu. Skarżący podnosi, iż obwiniony nie podejrzewał, że zakupiony przez niego telefon komórkowy pochodzi z kradzieży, a co więcej towarzyszące zawarciu umowy okoliczności, wbrew opinii Sądu I instancji, nie dawały podstaw do takich przypuszczeń. Ze stanowiskiem tym nie sposób się zgodzić. Przede wszystkim należy podkreślić, iż dokonując oceny zachowania obwinionego Z. S., Sąd Rejonowy przyjął, że zarzucanego mu czynu dopuścił się on działając umyślnie, z zamiarem ewentualnym. Oznacza to, iż nie musiał wiedzieć (być pewnym), że nabywany przedmiot pochodzi z nielegalnego źródła, o ile tylko przewidując taką możliwość, na to się godził, co z kolei zdaniem Sądu Odwoławczego, podzielającego w pełni ustalenia Sądu I instancji w tym zakresie, nie ulega wątpliwości. Wprawdzie sam fakt, iż sprzedający oferował telefon za cenę, którą nawet przy uwzględnieniu złego stanu telefonu obwiniony uznał za atrakcyjną, tj. niższą od tej, jakiej można by się za niego domagać, nie musi jeszcze przesądzać o tym, że przedmiot ten pochodzi z przestępstwa, gdyż zbywcy może np. zależeć na jak najszybszym sprzedaniu rzeczy, która stała się dla niego z jakiegoś powodu zbędna, jednak pozostałe okoliczności przedmiotowego zdarzenia musiały i zdaniem Sądu Odwoławczego – wzbudziły podejrzenia obwinionego. Stwierdzenie, jakoby niedysponowanie przez sprzedającego dokumentami nie świadczyło o nielegalnym pochodzeniu oferowanej rzeczy musi budzić zdziwienie, choćby z tego powodu, iż obecnie każdy, kto kupuje jakąkolwiek wartościową rzecz, nawet jeśli nie zamierza jej następnie odsprzedawać, zachowuje dowód zakupu i jej opakowanie. Przyjmując jednak, iż sprzedający mógł je zgubić, bądź nieopatrznie wyrzucić, korzystając z przedmiotowego telefonu musiał już dysponować ładowarką. Biorąc zatem pod uwagę jak „nietypowa”, nawet jak na warunki sprzedaży na giełdzie, była oferta kupna telefonu, z której skorzystał obwiniony (strona 4 uzasadnienia wyroku), nie można zasadnie twierdzić, iż nie podejrzewał on, że przedmiotowy telefon był skradziony. Gdyby bowiem takie okoliczności nie wzbudziły u niego podejrzeń, trudno sobie wyobrazić, jakie jeszcze dodatkowe okoliczności musiałyby zajść, aby takie wątpliwości powziął. Sąd Odwoławczy w pełni podzielił zatem dokonaną przez Sąd I instancji ocenę zachowania obwinionego, w tym zamiaru, jaki mu towarzyszył.

Sąd Odwoławczy z urzędu stwierdził natomiast, że w sprawie zachodzi bezwzględna przesłanka uchylenia wyroku.

Obwinionemu Z. S. zarzucono pierwotnie popełnienie przestępstwa z art. 291 § 1 k.k., zagrożonego karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5, którego karalność ustaje z upływem 10 lat od czasu jego popełnienia, zaś w przypadku wszczęcia w tym okresie postępowania przeciwko osobie – z upływem 10 lat od zakończenia tego okresu (art. 102 k.k. w zw. z art. 101 § 1 pkt 3 k.k.). Jednakże w zaskarżonym wyroku Sąd, uznając winę obwinionego, przypisany mu czyn zakwalifikował jako wykroczenie z art. 122 § 1 k.w., zaś stosownie do treści art. 45 § 1 k.w. karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok, a jeśli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu.

Mając na względnie powyższe oraz biorąc pod uwagę fakt, iż obwiniony dopuścił się przypisanego mu czynu w dniu 5 listopada 2011 r., natomiast zarzut został mu przedstawiony w dniu 22 grudnia 2011 r., należało stwierdzić, że karalność popełnionego przez niego wykroczenia ustała z dniem 5 listopada 2013 r.

Z tego względu na zasadzie art. 104 § 1 pkt 7 kpw w zw. z art. 5 § 1 pkt 4 kpw i art. 45 § 1 kw niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów zaskarżony wyrok należało uchylić i postępowanie karne przeciwko obwinionemu Z. S. umorzyć, natomiast na zasadzie art. 118 § 2 kpw kosztami postępowania za obie instancje obciążyć Skarb Państwa.

Równocześnie zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu oskarżonemu stosowne wynagrodzenie z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionemu przez Sądem I i II instancji.

SSO Beata Morawiec SSO Elżbieta Jabłońska-Malik SSO Lidia Haj