Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 września 2019 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Zbigniew Zgud
Sędziowie:	Krzysztof Wąsik (del.) Paweł Styrna (sprawozdawca)

Protokolant: sekretarz sądowy Ewelina Drewnik

po rozpoznaniu w dniu 5 września 2019 r. w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa R. O. (1) i I. S.

przeciwko Gminie Miejskiej K.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie

z dnia 7 czerwca 2018 r., sygnatura akt I C 1344/10/N

1.  oddala apelację;

2.  nakazuje pobrać od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego
w Krakowie kwotę 1 036,43 zł (jeden tysiąc trzydzieści sześć złotych czterdzieści trzy grosze) tytułem zwrotu wydatków wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa;

3.  zasądza od strony pozwanej Gminy Miejskiej K. na rzecz powodów R. O. (1) i I. S. kwoty po 2 700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSR (del.) Paweł Styrna SSO Zbigniew Zgud SSO Krzysztof Wąsik

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd zasądził od strony pozwanej Gminy Miejskiej K. na rzecz powodów R. O. (1) i I. S. kwoty po 113 463.95 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 38 464,95 zł od dnia 28 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty - na rzecz powoda oraz w wysokości ustawowej od kwoty 75.000 zł od dnia 25 września 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty (pkt I i Ił); orzekł o kosztach procesu zgodnie z zasadą odpowiedzialności (pkt III i IV) oraz nakazał ściągnąć od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Krakowa Nowej Huty w Krakowie kwotę 19 620,09 zł tytułem opłat sądowych od pozwu, od uiszczenia których powodowie zostali zwolnieni oraz wydatków na poczet opinii biegłego (pkt V).

Z poczynionych przez Sąd ustaleń wynikało m.in., że w dniu 22 maja 1996 roku powód wystąpił do Urzędu Miasta K. o zezwolenie na adaptację powierzchni strychowej. Pismem z dnia 23 kwietnia 1997 roku zwrócił się o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Uchwałą Wspólnoty Mieszkaniowej Budynku nr (...) na Osiedlu (...) w dniu 4 lutego 1997 roku wyrażono zgodę na adaptację strychu. W dniu 28 kwietnia 1998 roku powodowie zawarli w formie aktu notarialnego warunkową przedwstępną umowę sprzedaży lokalu mieszkalnego, na mocy której Gmina Miejska K. oddała do adaptacji na cele mieszkalne lokal o powierzchni około 100 m położony na poddaszu budynku numer (...) na os. (...) w K.. Umowa została zawarta pod warunkiem wykonania adaptacji przez wnioskodawcę do dnia 31 grudnia 1999 roku oraz wynajęcia mu powstałego w wyniku adaptacji lokalu mieszkalnego. W dniu 25 marca 1999 r. pomiędzy R. O. (1) i Gminą Miejską K. - Zarządem (...) zawarta została umowa o realizację adaptacji przekazania pomieszczeń strychu na własny koszt, ryzyko, zgodnie z zatwierdzonym projektem i warunkami określonymi w pozwoleniu na budowę oraz wykonanymi zgodnie ze sztuką budowlaną.

W dniu 7 lipca 2000 roku sporządzono notatkę służbową odbioru adaptacji strychu na cele mieszkalne, gdzie stwierdzono, że adaptacja została zakończona i lokal jest użytkowany przez inwestora. Stwierdzono niezgodności projektu ze stanem faktycznym i ustalono, że do ostatecznego odbioru dojdzie po uzupełnieniu dokumentacji technicznej powykonawczej, zatwierdzonej przez (...). W dniu 3 lipca 200lr. dokonano protokołu odbioru lokalu nr (...) uzyskanego z adaptacji strychu.

Po zakończeniu adaptacji, pismem z dnia 17 lipca 2003 roku R. O. (1) otrzymał od Gminy Miejskiej K. skierowanie do zawarcia umowy najmu powstałego w wyniku adaptacji lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w budynku na os. (...), która została zawarta w dniu 12 sierpnia 2003 roku. W tym samym dniu został spisany protokół zdawczo - odbiorczy. Uprawnionymi do zamieszkiwania z R. O. (1) byli: żona I. O. oraz córki A. O.

i  N. O.. W momencie przekazania lokal był wyremontowany i wyposażony w podstawowe urządzenia z zerowym ich zużyciem. W dniu 20 czerwca 2007 roku stwierdzono samodzielność w/w lokalu mieszkalnego na podstawie zaświadczenia wydanego przez Prezydenta Miasta K..

Z ustaleń Sądu wynikało, że stan lokalu w chwili opuszczenia przez powódkę z córkami lokalu w lipcu 2014r. był dobry, lecz wymagał odświeżenia.

Koszty adaptacji lokalu mieszkalnego numer (...) zostały pokryte ze środków pieniężnych pochodzących z majątku wspólnego R. O. (1) i I. S.. Ojciec powoda R. O. (2) partycypował finansowo w ponoszeniu tych kosztów.

Łączna wartość adaptacji przy doliczeniu podatku Vat 8% wyniosła 220 427,91 zł. Dla doprowadzenia prądu koniecznym było wykonanie zmiany zasilania kablowego dla adaptowanej powierzchni strychowej. Wartość w kosztorysie ofertowym z września 1999 r. niezawyżona, wynosiła 11 977 zł netto, 12 815,39 zł brutto.

Sąd ustalił także, że na przełomie 2007/2008 powódka przeprowadziła remont mieszkania na os. (...), podczas którego wykonano prace związane z bieżącą konserwacją, za łączną kwotę wraz z robocizną i materiałami około 16.000 - 20.000 złotych. Wykonane prace nie zwiększyły wartości lokalu.

Pismem z dnia 19 sierpnia 2010 roku pozwana poinformowała powoda, że nadal jest najemcą lokalu i skoro istnieje zadłużenie na dzień 30 czerwca 2010 roku w wysokości 21 096,54 zł, podtrzymywane jest wypowiedzenie z dnia 12 lipca 2010 roku umowy najmu lokalu.

Wyrokiem z dnia 19 października 2011 roku w, sygn. akt I C 100/11 /N nakazano I. S., N. O. i A. O. opróżnienie i opuszczenie lokalu położonego w K. na Os. (...) i wydanie go Gminie Miejskiej K.. Pozwanym został przyznany lokal socjalny. Umowa najmu lokalu socjalnego została zawarta z I. S. oraz z jej córkami w dniu 31 Października 2013 roku.

Ustalenia w sprawie Sąd poczynił na podstawie przedstawionych przez strony dokumentów, których treść ani prawdziwość nie była kwestionowana, dokumentów urzędowych i opinii biegłych.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie. Sąd nie oparł się na przepisach art. 676 i 677 k.c., kwalifikując zawartą przez strony umowę jako typ umowy nienazwanej, do której znajdują zastosowanie w pierwszej kolejności przepisy cz. trzeciej i pierwszej Kodeksu cywilnego, tudzież przepisy o umowach nienazwanych. Poczynione przez powodów nakłady na lokal Sąd uznał za niemieszczące się w kategorii nakładów koniecznych, w konsekwencji uznał, że nie znajdują zastosowania przepisy 224-229 k.c., lecz art. 405 k.c. w zw. z art. 410 §§ 1 i

2  k.c. Sąd wycenił łączną wartość poniesionych przez powodów nakładów na sumę 226.927,91 zł. Wierzytelność względem Gminy Miejskiej K. z tytułu nakładów poniesionych w związku z adaptacją lokalu stanowiła składnik majątku wspólnego przysługująca R. O. (1) i I. S. i przypadła im w częściach równych na mocy postanowienia z dn. 26 czerwca 2012 r. w sprawie I Ns 1108/08/N, dlatego zasądzono na rzecz każdego z powodów kwotę 113 463,95 zł.

Jako nakładu koniecznego na adaptację lokalu Sąd nie uwzględnił należności związanych z remontem piwnicy. Sąd nie uznał też za zasadny podniesionego przez powódkę zarzutu przedawnienia dochodzonego roszczenia. Sąd uznał ponadto prawo powodów do żądania odsetek za opóźnienie w spłacie należnej im wierzytelności na podstawie art. 481 §1 k.c. skoro brak było jakichkolwiek dowodów świadczących o wezwaniu pozwanej do zapłaty, Sąd zasądził w odniesieniu do powoda odsetki od kwoty 38 464,95 zł od dnia doręczenia pisma rozszerzającego żądanie pozwu - pisma z dnia 21 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty, natomiast w odniesieniu do powódki zasądzono odsetki od kwoty 75 000 zł od dnia doręczenia pozwu stronie pozwanej, a od kwoty 38 464,95 zł od dnia doręczenia pisma rozszerzającego żądanie pozwu do dnia zapłaty. W pozostałej części żądanie jako niezasadne Sąd oddalił. O kosztach orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c. Na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał ściągnąć od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Krakowa - Nowej Huty w Krakowie kwotę wydatku poniesionego na koszt wynagrodzenia biegłego w wysokości 8 273,09 zł, ponieważ kwota została pokryta ze środków budżetu Skarbu Państwa, powiększona o koszt wpisu w wysokości 11 347 zł, od uiszczenia którego powodowie zostali zwolnieni.

W apelacji od wyroku strona pozwana zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, a to art. 233 k.p.c. przez błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz art. 227 k.p.c. przez oddalenie wniosków dowodowych pozwanej wskazanych w piśmie z dnia 16 lutego 2018 roku i nie przeprowadzenie dowodu z dokumentów dołączonych do tego pisma oraz nieuwzględnienie wniosku pozwanej z pisma z dnia 18 lutego 2018 roku o sporządzenie przez biegłego kosztorysu uwzględniającego ceny z chwili dokonania zwrotu przez powoda lokalu. Dalej skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 405 k.c. i art. 410 k.c. przez niewłaściwe zastosowanie wskutek błędnego uznania, że w sprawie mają zastosowanie te przepisy, art. 224-226 w zw. z art. 230 k.c. przez brak zastosowania wskutek błędnego przyjęcia, że nie może mieć zastosowania w sprawie. Na wypadek uznania przez sąd drugiej instancji, że w sprawie znajdują zastosowanie przepisy 405 k.c. i art. 410 k.c. skarżąca zarzuciła naruszenie art. 481 k.c. w zw. z art. 405 k.c. przez przyjęcie, że zasądzając odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego w oparciu o przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu powinno nastąpić od daty wezwania dłużnika do spełnienia świadczenia a nie od daty wyrokowania. Na tej podstawie apelująca domagała się zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie wysokości wartości nakładów poniesionych przez powodów zgodnie z opinią biegłego z zakresu szacowania nieruchomości, dopuszczenia i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu szacowania nieruchomości na okoliczność ustalenia wartości poczynionych przez powoda nakładów wg cen z chwili zwrotu lokalu z uwzględnieniem stopnia ich zużycia technicznego (amortyzacji) na dzień wydania lokalu, nadto zasądzenia od powodów kosztów postępowania odwoławczego, a tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych, ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego.

W uzasadnieniu apelująca zarzuciła, że Sąd błędnie zastosował art. 405 i 410 k.c., podczas gdy jej zdaniem należało stosować przepisy 224-226 k.c. Podniosła, że przy dokonywaniu oceny wartości nieruchomości w kontekście poczynionych przez powodów nakładów ulepszających powinien być brany pod uwagę ich realny wpływ na wartość określoną na dzień zwrotu rzeczy. Przy ocenie wartości nakładów należy brać też pod uwagę stopień ich zużycia (amortyzację). Zarzuciła, że biegły w przedstawionych opiniach nie wypowiedział się, które z dokonanych nakładów ulepszających uległy zużyciu technicznemu i w jakim stopniu, a więc nie było podstaw do zasądzenia całej kwoty wyliczonej przez biegłego wartości nakładów. Podniosła, że biegły nie określił prawidłowo wartości nakładów poczynionych przez powodów. Zarzuciła ponadto, że Sąd sformułował odezwę do biegłego w sposób błędny, bo zobowiązał biegłego do wyliczenia wartości nakładów wg stanu z daty ich dokonania oraz wg cen z daty dokonania wyceny, a przecież miarodajną datą do wyliczeń wysokości nakładów jest ich stan i wartość z daty zwrotu rzeczy właścicielowi. Podniosła, że powodowie w okresie trwania umowy najmu, a powódka także po wypowiedzeniu umowy korzystali ze swoich nakładów, które podlegały systematycznej amortyzacji. Zarzuciła, że zasądzając na rzecz powodów sumę z tytułu nakładów Sad uwzględnił także wartość robocizny i koszty sprzętu, które to pozycje nie stanowią ulepszeń. Nadto, że Sąd nie zbadał, czy powodowie uzyskali od pozwanej odpowiednie zgody na wykonanie wszystkich prac, których dotyczyło żądanie zwrotu wartości. Na wypadek nie uwzględnienia przez Sad odwoławczy zarzutu braku podstaw do zastosowania w sprawie art. 405 i 410 k.c. i uznanie tych przepisów za podstawę odpowiedzialności apelujący zakwestionował prawidłowość zasądzenia odsetek za opóźnienie.

W odpowiedzi na apelację powodowie domagali się jej oddalenia w całości, pominięcia dowodu z opinii biegłego, o którego wnioskowała skarżąca oraz zasądzenia od pozwanej na rzecz powodów kosztów postępowania odwoławczego wg norm przepisanych wraz z kosztami zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zarzuty podniesione w apelacji nie uzasadniały zmiany wyroku Sądu Rejonowego z dnia 7 czerwca 2018r., oraz jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Na wstępie należy podkreślić, że zarzut dotyczący naruszenia przepisów prawa materialnego tj. 224-226 kc w związku z art. 230 kc jest nieuzasadniony. Przepisy o roszczeniach uzupełniających (art. 224- 226 kc) dotyczą, bowiem stosunku pomiędzy właścicielem, a samoistnym posiadaczem; stosunek taki nie zachodzi, gdy posiadanie nieruchomości opiera się na umowie na podstawie, której właściciel oddał innej osobie swoją nieruchomość w posiadanie, godząc się na to, aby osoba ta korzystała z jego nieruchomości (tak w: Gudowski Jacek (red) Kodeks Cywilny Komentarz Tom 111 Własność i inne prawa rzeczowe.). W niniejszej zaś sprawie, po za sporem było, że strony w dniu 28 kwietnia 1998r. zawarły w formie notarialnej warunkową przedwstępna umowę sprzedaży lokalu mieszkalnego, na podstawie której pozwana Gmina oddała do adaptacji lokal o powierzchni 100m2, na poddaszu budynku osiedla (...) w K.. Strony łączył, więc obligacyjny stosunek prawny, upoważniający powodów do czynienia nakładów na nieruchomość oddaną im przez Gminę do adaptacji. Ustalenia te wykluczają, więc zastosowanie w niniejszej sprawie regulacji prawnych z art. 224-226 kc w związku z art. 230 kc, a nadto wykluczają zarzut jakoby powodowie bez wiedzy pozwanej i bez uzgodnienia z

nią wykonywali roboty budowlane w budynku na os. (...).

Sąd Okręgowy w całości akceptuje i przyjmuje za swoje ustalenia Sądu 1 instancji dotyczące charakteru prawnego umowy, na podstawie, którego powodowie uzyskali prawo do adaptacji pomieszczeń strychu na lokal mieszkalny, a którą Sąd meritii zakwalifikował, jako umowę nienazwaną. Ustaleń i oceny w tym zakresie nie kwestionowała także w apelacji Gmina K.. Warto zaznaczyć jednak, że w konsekwencji powyższego, nie znajdowały zastosowania do okoliczności niniejszej sprawy przepisy regulujące wzajemne roszczenia wynajmującego i najemcy z tytułu „nakładów i ulepszeń" rzeczy oddanej w najem (art. 676 kc i 677 kc). Skoro więc, wskutek przeprowadzonych robót budowlanych (adaptacji), powodowie urządzili lokal mieszkalny, którego samodzielność Prezydent Miasta K. stwierdził zaświadczeniem z dnia 20 czerwca 2007r. słusznie Sąd Rejonowy przyjął, że w okolicznościach niniejszej sprawy, źródłem zobowiązania pozwanej Gminy do zwrotu „korzyści" stanowiącej równowartość lokalu mieszkalnego nr (...), powstałego w wyniku adaptacji wykonanej w całości na własny koszt przez powodów, jest art. 405 kc w związku z art. 410 §§ 1 i 2 kc. Przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu należy, bowiem stosować, gdy nie ma innego środka prawnego, przy wykorzystaniu, którego możliwe byłoby przywrócenie równowagi majątkowej, naruszonej bez prawnego uzasadnienia.

Zgodnie z powołanymi przepisami tj. art. 405 kc w związku z art. 410 §§

1 i 2 kc, kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do (...), zwrotu jej wartości. Podstawową przesłanką powstania zobowiązania z bezpodstawnego wzbogacenia (nienależnego świadczenia) jest, więc uzyskanie korzyści majątkowej, a więc „wzbogacenia”, które ma charakter majątkowy i może polegać m.in. na nabyciu prawa majątkowego- własności. Taka właśnie sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. Gmina K., wskutek nie wykonania warunkowej przedwstępnej umowy sprzedaży lokalu mieszkalnego z dnia 28 kwietnia 1998r. nabyła własność samodzielnego lokalu mieszkalnego, który' powstał w wyniku przeprowadzonych na własny koszt prac adaptacyjnych przez powodów, w wyniku, których powstał samodzielny lokal mieszkalny nr (...) w budynku nr (...) na os. (...) w K.. Gmina więc wzbogaciła się bez podstawy prawnej, kosztem powodów o wartość powstałego lokalu mieszkalnego.

W celu ustalenia wartości „wzbogacenia" Gminy Miejskiej K., Sąd Okręgowy uzupełnił postępowanie dowodowe, dopuszczając dowód z opinii biegłego z zakresu wyceny. Na podstawie opinii biegłego Sąd ustalił, więc że aktualna wartość wzbogacenia wskutek adaptacji strychu i urządzenia lokalu mieszkalnego nr (...) wynosi: 289 571,00 zł netto (312 737,00 brutto z 8% podatkiem). (Opinia szacunkowa biegłego Z. P. K-711 do 725). Biegły złożył także ustną opinie na rozprawie w dniu 5 września 2019r. wskazując, że wartość wzbogacenia w datach opuszczeni lokalu przez powodów, byłaby nawet wyższa od aktualnej wartości wzbogacenia, a to ze względu na znaczny popyt w tym czasie na lokale mieszkalne urządzone na strychach i poddaszach.

Opinia pisemna z kwietnia 2019r. była dla Sądu wiarygodna, została sporządzona przez specjalistę z dziedziny wycen nieruchomości oraz budownictwa, odpowiada na postawione biegłemu pytania, zarzuty zaś podnoszone przez pozwaną Gminę, co do daty, według której należy szacować wzbogacenie, zostały wyjaśnione w ustnej opinii uzupełniającej. Wskazać przy tym należy, że Sąd nie zlecał biegłemu dokonanie ustalenia wartości nakładów na nieruchomość, ale ustalenia wartości wzbogacenia Gminy, gdyż podstawą prawną rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie były przepisy art. 405 kc i art. 410 kc, przewidujące obowiązek zwrotu bezpodstawnie uzyskanej korzyści majątkowej (wzbogacenia), a nie rozliczenia nakładów. W związku z tym nie było podstaw do ingerencji w treść rozstrzygnięcia Sądu 1 Instancji, gdyż powodowie nie wnieśli apelacji w niniejszej sprawie, akceptując wartość bezpodstawnego wzbogacenia ustalona przez Sąd Rejonowy w wyroku z dnia 7 czerwca 2018r.

Konsekwencja zastosowanie w niniejszej sprawie, jako podstawy rozstrzygnięcia, przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu, jest brak podstaw do uwzględniania zarzutu naruszenia przepisów art. 233 kpc oraz 227 kpc, po przez błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i oddalenie wniosków dowodowych zmierzających do ustalenia wartości nakładów poczynionych przez powodów. Przedmiotem postępowania dowodowego było, bowiem ustalenia wartości „wzbogacenia" pozwanej Gminy, kosztem powodów, a nie wzajemne rozliczenia z tytułu poczynionych nakładów na nieruchomość pozwanej. Wątpliwości w tym zakresie, Sąd Okręgowy wyjaśnił uzupełniając postępowanie dowodowe o opinie biegłego, na okoliczność wartości wzbogacenia pozwanej Gminy ustalając te wartości według daty wyrokowania oraz daty, w której powód opuścił nieruchomość (lokal), co wyżej przedstawiono. Wskazane wartości były wyższe od kwoty zasadzonej w wyroku Sądu Rejonowego.

Odnośnie zarzutu dotyczącego naruszenia art. 481 kc, zauważyć należy, że kwestia daty, od której uprawniony może żądać odsetek za opóźnienie, wiąże się ściśle z zagadnieniem dotyczącym wymagalności świadczenia. W tej kwestii należy przywołać najnowsze orzeczenie Sądu Najwyższego, który w wyroku z dnia 9 stycznia 2019 r. I CSK 722/17, wskazał, że: o wymagalności świadczenia z tytułu uzyskanego bezpodstawnego wzbogacenia, stanowiącego wartość wykonanych usług o charakterze budowlanym decydować powinno wezwanie dłużnika do spełnienia świadczenia, odpowiadającego wartości uzyskanego wzbogacenia, które jest z reguły zbieżne z czasem spełnienia świadczenia niepieniężnego, stanowiącego to wzbogacenie. Od tej też chwili, więc, należą się odsetki za opóźnienie. Nie jest to, więc dzień wydania wyroku w sprawie, jak tego żąda pozwana, lecz chwila wezwania dłużnika do spełnienia świadczenia. Słusznie, więc Sąd I instancji zasadził odsetki za opóźnienie licząc od daty doręczenia pozwanemu pism zawierających żądanie zapłaty.

Ostatecznie, więc sąd oddalił apelację na podstawie artykułu 385 kpc.

Nakazując pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Krakowie kwotę 1036,43 zł, stosowano art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167 poz. 1398) . Wskazana kwota stanowiła równowartość wydatków na wynagrodzenie biegłego Z. P., które w toku sprawy tymczasowo wyłożył Skarb Państwa.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono zgodnie z ogólną regułą odpowiedzialności strony przegrywającej za wynik procesu, stosując w tym zakresie art. 98 § 1 i § 3 kpc w związku z § 2 pkt 7 i § 10 pkt 1. 1) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Zasądzona kwota stanowi wynagrodzenie pełnomocnika powódki należne za udział w postępowaniu apelacyjnym.


SSR (del.) Paweł Styrna SSO Zbigniew Zgud SSO Krzysztof Wąsik