Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2025 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:

Sędzia Jarosław Tyrpa

Protokolant: Dariusz Sikora

po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2025 roku w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w K.

przeciwko W. D.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie z dnia 15 stycznia 2024 roku, sygnatura akt I C 1058/22/P

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 900 zł (dziewięćset złotych) wraz z odsetkami, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia o kosztach do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego;

III.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie na rzecz adwokata A. C. kwotę 1107 zł (jeden tysiąc sto siedem złotych) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

SSO Jarosław Tyrpa

Sygnatura akt II Ca 707/24

UZASADNIENIE

Wyroku z dnia 17 kwietnia 2025 roku

Sąd Okręgowy rozpoznał niniejszą sprawę w trybie przepisów o postępowaniu uproszczonym, nie prowadził postępowania dowodowego, dlatego uzasadnienie wyroku zostało ograniczone do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa zgodnie z art. 505 ¹³ § 2 k.p.c.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Pozwany, jako współwłaściciel lokalu mieszkalnego, jest obowiązany – zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali - uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Jako współwłaściciel lokalu pozwany zobowiązany jest uiszczać zaliczki w formie bieżących opłat na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną (art. 15 ust. 1 ustawy). Obowiązek uiszczania powyższych opłat jest niezależny od tego czy właściciel (współwłaściciel) korzysta z lokalu i w jakim zakresie to czyni. Dla jego powstania wystarczającym jest, że dana osoba jest właścicielem (współwłaścicielem) samodzielnego lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu.

Za bezzasadny uznać należy podniesiony przez pozwanego zarzut naruszenia art. 5 k.c. Wbrew zarzutom apelacji strona powodowa – dochodząc od pozwanego jako współwłaściciela lokalu mieszkalnego przypadającej na niego części zaliczek na pokrycie kosztów zarządu i utrzymania nieruchomości wspólnej - nie nadużywa swojego prawa. Pozwany podnosząc ten zarzut zdaje się nie dostrzegać tego, że należne stronie powodowej należności przeznaczone są na potrzeby utrzymania nieruchomości wspólnej, w tym utrzymanie czystości, bieżącą eksploatację i należności za media, a nadto potrzeby remontowe. Zaniechanie dochodzenia tych należności od właścicieli lokali doprowadzić może do niemożności realizowania potrzeb nieruchomości wspólnej. Ponadto koszty te - w wypadku nieuiszczenia zaliczek przez pozwanego - zostają w istocie przerzucone na właścicieli innych lokali. Fakt niekorzystania przez pozwanego z lokalu i spór z byłą małżonką nie stanowi zatem wystarczającego argumentu za uznaniem dochodzonego roszczenia za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Trafnie przy tym Sąd pierwszej instancji wskazał, że pozwany dysponuje środkami prawnymi, w oparciu o które może dochodzić stosownych rozliczeń przeciwko drugiemu współwłaścicielowi lokalu. Rzeczą pozwanego, która nie może obciążać strony powodowej, jest to z jakich przyczyn tego nie czyni, w tym z jakich przyczyn toleruje fakt korzystania przez drugą współwłaścicielkę z lokalu pomimo prawomocnego od 1 grudnia 2020 roku orzeczenia o wyłącznym korzystaniu z niego przez pozwanego.

Argumentem przemawiającym za oddaleniem powództwa z uwagi na jego sprzeczność z zasadami współżycia społecznego nie jest to, że strona powodowa dysponuje tytułem wykonawczym przeciwko drugiemu współwłaścicielowi. Odpowiedzialność drugiego ze współwłaścicieli nie zwalnia z odpowiedzialności pozwanego. Ponadto samo dysponowanie tytułem wykonawczym nie oznacza jeszcze tego, że strona powodowa uzyska zaspokojenie należności z niego wynikającej, zwłaszcza, że należność ta nie została w sposób dobrowolny zaspokojona i jest objęta postępowaniem egzekucyjnym. W interesie strony powodowej – z uwagi na przeznaczenie należności, do zapłaty której zobowiązany jest pozwany – nie jest oczekiwanie na rezultat postępowania egzekucyjnego, którego wynik zresztą może nie być pewny.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. w zw. § 2 pkt 4 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2023.1935 t.j.). Pozwany jest przegrywającym to postępowanie. W chwili wniesienia apelacji znał motywy Sądu pierwszej instancji i wnosząc apelację naraził stronę pozwaną na koszty postępowania apelacyjnego w konieczności sporządzenia odpowiedzi na apelację. Fakt, że w toku postępowania apelacyjnego pełnomocnictwo zostało wypowiedziane nie oznacza, że pozwany nie jest obowiązany do zapłaty wynagrodzenia pełnomocnika strony powodowej, skoro wniesienie apelacji spowodowało sporządzenie przez tego pełnomocnika odpowiedzi na apelację.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z pozwanemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie art. 29 Prawa o adwokaturze w zw. z § 4 ust. 3 w zw. z § 16 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (dz. U. z 2024 roku, poz. 763).