Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lutego 2019 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:

SSO Joanna Ćwik - Bielińska (sprawozdawca)

Protokolant: st. sekr. sąd. Paulina Florkowska

po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 2019 r. w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa H. D.

przeciwko (...) Towarzystwu (...) S.A. (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Oświęcimiu

z dnia 8 maja 2018 r., sygnatura akt I C 164/18

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSO Joanna Ćwik - Bielińska

****** poczatektekstu

[Przewodniczący 00:00:02.019]

Roszczenie z jakim wystąpiła powódka bez względu na wskazaną w pozwie normę prawną jest niewątpliwie roszczeniem z umowy, zaś wartość przedmiotu sporu nie przekraczała w chwili wszczęcia postępowania, nie przekracza także obecnie 20000 złotych, co oznacza że zgodnie z artykułem 505 ze znaczkiem 1 punkt 1 sprawa podlega rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym, dlatego też stosownie do treści artykułu 505 ze znaczkiem 13 paragraf 2 uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia ograniczone zostało jedynie do wyjaśnienia jego podstawy prawnej wraz z przytoczeniem stosownych przepisów prawa. Apelacja strony pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego w Oświęcimiu z dnia 8 maja 2018 roku sygnatura akt I C 164/18 nie jest zasadna. Mając na względzie cały zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd Okręgowy przyjmuje za własne ustalenia Sądu Rejonowego, czyniąc je podstawą swojego orzeczenia jak również podziela dokonaną przez ten Sąd ocenę co do abuzywności kwestionowanego postanowienia. W ocenie Sądu Okręgowego, wbrew stanowisku Sądu Rejonowego, analiza postanowień łączącej strony umowy daje słuszne podstawy do przyjmowania, że określone w tej umowie świadczenie wykupu stanowi jedno zaświadczenie głównej strony. Nie można bowiem tracić z pola widzenia tego że element inwestycyjny jest w tej umowie szczególnie widoczny. Podkreślić jednak należy iż uznanie świadczenia wykupu zaświadczenie główne nie oznacza jednak w okolicznościach niniejszej sprawy niedopuszczalności badania pod kątem niedozwolonego postanowienia umownego, samego pomniejszenia jego wysokości o opłatę likwidacyjną. Tym samym Sąd Okręgowy przyjmuje dopuszczalność badania pod kątem niedozwolonego postanowienia umownego samego tylko zastrzeżenia potrącenia kosztów. Słusznym jest bowiem prezentowane w judykaturze stwierdzenie, że czym innym jest ustalenie wysokości świadczenia wykupu a czym innym samo już tylko obciążenie konsumenta określonymi kosztami, które wartość tego świadczenia pomniejsza. Podzielić w pełni należy pogląd Sądu I Instancji, iż takie ukształtowanie stosunku umownego w którym strona zostaje pozbawiona całości lub znacznej części zgromadzonych środków w związku z rozwiązaniem umowy, należy - mając na względzie treść łączącego strony stosunku prawnego - uznać za niedozwolone postanowienie umowne. Samo powołanie się [ns 00:02:36.536] na niesprecyzowane koszty prowadzenia działalności któremu takie obniżenie ma służyć, bez wskazania mechanizmu ustalenia tych kosztów i ich realnej wysokości, należy uznać za niewystarczające z punktu widzenia wskazanego standardu ochrony konsumenta, na co już zwrócono uwagę w orzecznictwie tutejszego Sądu. Należy wskazać, że zapisy te przewidują istotne zmniejszenie wysokości świadczenia wykupu przy pierwszych dwóch latach 100 procent w stosunku do wysokości wniesionych i lokowanych w funduszu kapitałowym składek. W żaden jednak sposób nie powiązano zasad tego zmniejszania z rodzajem i wysokością kosztów podnoszonych przez stronę pozwaną, a mechanizm ten odniesiono tylko do określonego procentu wniesionych przez powódkę środków. W takiej sytuacji powódka jako konsument nie była w stanie w chwili zawarcia umowy realnie ocenić wszystkich aspektów proponowanej przez pośrednika umowy ubezpieczenia. Tak skonstruowany mechanizm należy uznać za nakierowany na zniechęcenie konsumenta w tym przypadku powódki do wcześniejszego rozwiązania stosunku umownego bez jednoczesnego umożliwienia mu już w chwili zawarcia umowy oceny wysokości kosztów jakie będą z tym związane i sposobu ustalenia tych kosztów oraz mechanizmu powiązania realnie poniesionych kosztów z wysokością potrącenia. Takie ukształtowanie obowiązku nałożonego na powódkę jest niezgodne z dobrymi obyczajami zakładającymi lojalność przedsiębiorcy wobec konsumenta oraz zasadą konstruowania jasnych i przejrzystych praw i obowiązków stron. Należy bowiem zauważyć, że autonomia prawa cywilnego w zakresie kształtowania stosunków umownych nie może wyłączać ochrony konsumenta przez stosowanym przez przedsiębiorcę narzuconych nie uzgodnionych indywidualnie z konsumentem postanowień umowy naruszających jego interesy. W treści artykułu 385 ze znaczkiem 1 paragraf 1 i 2, wynika że postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszając jego interesy niedozwolone postanowienia umowne przy czym strony są związane umową w pozostałym zakresie. Zatem skutkiem zastosowania w umowie wzorców klauzuli niedozwolonej jest brak mocy wiążącej tego postanowienia przy zachowaniu skuteczności innych części umowy lub wzorca. Brak mocy wiążącej dotyczy w całości klauzuli niedozwolonej, nie jest więc dopuszczalne uznanie, że jest ona skuteczna w zakresie w jakim nie naruszałaby kryterium określonego w przepisie artykułu 385 ze znaczkiem 1 paragraf 1 kodeksu cywilnego. Strona pozwana jako podmiot profesjonalny i mający wyłączny wpływ na treść ukształtowanego wzorca winna była zadbać o takie sformułowania aby nie narazić się na zawód sprzeczności z dobrymi obyczajami i rażące naruszanie interesów konsumenta. Skoro zaś tego nie uczyniła nie może obecnie powoływać się na poniesione przez siebie koszty. W szczególności brak jest zatem podstaw do pomniejszania świadczenia powódki a wysokość rzeczywiście poniesionych przez stronę pozwaną kosztów. Takie ukształtowanie stosunku umownego stanowi swoistą sankcję dla przedsiębiorcy za ukształtowanie praw i obowiązków konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami w sposób rażąco naruszający jego interesy. Mając powyższe na względzie apelacja podlegała oddaleniu na podstawie artykułu 385 kpc. O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie artykułu 98 kpc. Na koszty postępowania odwoławczego złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika powódki w kwocie 450 złotych, liczone zgodnie z paragrafem 2 punkt 3 w związku z paragrafem 10 ustęp 1 punkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie. To wszystko, dziękuję bardzo.

[Koniec tekstu 00:06:49.808]