Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 listopada 2014 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie, Wydział IV Karny - Odwoławczy, Sekcja ds. postępowań szczególnych i wykroczeń w składzie:

Przewodniczący: SSO Rafał Lisak

Protokolant: st.sekr.sądowy Halina Gofron

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 listopada 2014 roku sprawy

M. B.

obwinionego o wykroczenie z art. 86 § 1 kw,

z powodu apelacji wniesionej przez obwinionego,

od wyroku Sądu Rejonowego w Myślenicach, Wydział (...)z dnia 23 stycznia 2014 roku, sygn. akt II W 567/13,

zaskarżony wyrok uchyla i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w

Myślenicach Wydział (...)do ponownego rozpoznania.

SSO Rafał Lisak

Sygn. akt IV 1 Ka 152/14

UZASADNIENIE

M. B. został obwiniony o to, że:

w dniu 22 lipca 2013 r. o godz. 13.00 w miejscowości W., kierując pojazdem F. (...) o nr rej. (...), jadąc od strony miejscowości T. w kierunku N., podczas wykonywania manewru skrętu w lewo nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu kierującemu pojazdem F. (...) o nr rej. (...), który w tym czasie był na lewym pasie i wykonywał manewr wyprzedzania, doprowadzając do zderzenia się z tym pojazdem, czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw.

Sąd Rejonowy w Myślenicach Wydział (...)wyrokiem z dnia 23 stycznia 2014 r., sygn. akt II W 567/13 orzekł:

1.  uznaje obwinionego M. B. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie a stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw i za to na mocy tego przepisu wymierza mu grzywnę w wysokości 500 (pięćset) zł;

2.  na zasadzie art. 118 § 1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania i 50 zł tytułem opłaty wymierzonej na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych.

Powyższy wyrok osobiście sporządzoną apelacją zaskarżył w całości obwiniony, który zarzucił:

1) obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpsw, tj. poprzez naruszenie zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego w ocenie materiału dowodowego i następcze przyjęcie, że do kolizji nie doszło na skrzyżowaniu i doszło do niego z winy obwinionego,

2) błąd w ustaleniach stanu faktycznego przyjętego za podstawę wydania zaskarżonego orzeczenia, mający istotny wpływ na treść wydanego wyroku, tj. przyjęcie przez Sąd, że do kolizji nie doszło na skrzyżowaniu podczas gdy materiał dowodowy zebrany w postępowaniu wskazuje odwrotnie, że do kolizji doszło na skrzyżowaniu, nie z winy obwinionego.

Ponadto apelujący wskazał nowe fakty i dowody na ich poparcie, że rzeczywistym sprawcą i wyłącznie winnym spowodowania kolizji był T. S., który został za popełnione wykroczenie ukarany mandatem karnym przez policjanta z Komisariatu Policji w G., wnoszę o zwrócenie się z zapytaniem do Komisariatu Policji w G., ul. (...), (...)-(...) G., co do tego, czy T. S. kierujący pojazdem f. (...) nr rej (...) został ukarany za wykroczenie popełnione w dniu 22 lipca 2013 roku w miejscowości W. i w jaki sposób, a następnie wnoszę o przeprowadzenie dowodu z odpowiedzi udzielonej przez Policję na okoliczność, że do kolizji doszło na skrzyżowaniu z wyłącznej winy T. S., który wykonywał, zabroniony przez ustawę prawo o ruchu drogowym, manewr wyprzedzania obwinionego na skrzyżowaniu,

Apelujący wniósł o przeprowadzenie dowodu z oględzin 2 zdjęć oraz mapy z miejsca kolizji dołączonych do apelacji na okoliczność, że miejsce kolizji stanowi skrzyżowanie w rozumieniu przepisów ustawy prawo o ruchu drogowym i że do kolizji doszło z wyłącznej winy T. S., który wykonywał manewr wyprzedzania na skrzyżowaniu, zabroniony przez ustawę prawo o ruchu drogowym. Ponadto wniósł o przeprowadzenie dowodu z oględzin miejsca zdarzenia na okoliczność, że miejsce kolizji stanowi skrzyżowanie w rozumieniu przepisów ustawy prawo o ruchu drogowym i że do kolizji doszło z wyłącznej winy T. S., który wykonywał manewr wyprzedzania na skrzyżowaniu, zabroniony przez ustawę prawo o ruchu drogowym, a także o zwrócenie się z zapytaniem do Urzędu Gminy G., czy droga w miejscowości W., skręcająca w lewo w kierunku K. (droga (...)) jest drogą zaliczoną do kategorii drogi gminnej i następnie wnoszę o przeprowadzenie dowodu z odpowiedzi udzielonej przez Urząd Gminy G. na okoliczność, że do kolizji doszło na skrzyżowaniu.

W związku z powyższymi zarzutami obwiniony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uniewinnienie obwinionego albo uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sądowi I instancji do ponownego rozpoznania lub uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania, a także o zasądzenie na rzecz obwinionego od Skarbu Państwa albo oskarżyciela posiłkowego kosztów postępowania przed sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości według norm prawem przepisanych.

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się o tyle zasadna, że doprowadziła do uchylenia zaskarżonego wyroku celem ponownego rozpoznania sprawy.

Sąd Rejonowy nie ustrzegł się bowiem błędu w ustaleniach faktycznych, który miał mieć wpływ na treść wyroku i który doprowadził do uznania obwinionego za winnego zarzucanego mu wykroczenia. Sąd Rejonowy nie dokonał – stosownie do treści art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpsw – prawidłowych ustaleń faktycznych, gdyż nie zostały one poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy. Analizując postępowanie Sądu Rejonowego w niniejszej sprawie, a w szczególności uzasadnienie zaskarżonego wyroku, w pierwszej kolejności „rzuca się w oczy” błąd ustaleń faktycznych odnośnie tego, że na odcinku drogi, którą poruszali się obaj uczestnicy kolizji wyprzedzanie nie było zabronione. Tymczasem zgromadzony materiał dowodowy nie pozwalał w chwili wyrokowania na poczynienie takich jednoznacznych ustaleń, skoro przykładowo już sam drugi uczestnik kolizji – świadek T. S. wskazał, że „potem się okazało, że jest tam skrzyżowanie, a nie ma żadnych znaków” (k. 24), świadek Ł. K. zeznał, że nie pamięta czy było to skrzyżowanie dróg (k. 26), a świadek K. K. wskazał „wydaj mi się, że było to skrzyżowanie” (k. 35). Jedynie świadek K. R. kategorycznie twierdził, że „pojechaliśmy sprawdzić co wiedzieli kierujący, czy wcześniej jest oznakowanie jako skrzyżowanie, ale oznakowania takiego nie było, była to droga dojazdowa do posesji” (k. 31). Tak więc obowiązkiem Sądu I instancji było wyjaśnić wszelkie okoliczności sprawy, w tym przede wszystkim czy do kolizji doszło na skrzyżowaniu, a więc w miejscu, gdzie wyprzedzanie nie jest dozwolone. Tymczasem Sąd meriti tego nie uczynił, a dysponował przykładowo depozycjami świadka K. K., który stwierdził: „nie jestem w stanie powiedzieć czy drugi kierujący został pociągnięty do odpowiedzialności karnej za wyprzedzanie w miejscu niedozwolonym”, a w aktach sprawy znajdowało się ponadto postanowienie o wyłączeniu materiałów wykroczenia do odrębnego prowadzenia w sprawie wyprzedzania przez kierującego pojazdem F. (...) w miejscu zabronionym tj. na skrzyżowaniu (k. 15). Obwiniony w apelacji zwrócił uwagę na konieczność ustalenia czy T. S. został ukarany mandatem karnym, co też Sąd Odwoławczy i uzyskał jednoznaczna odpowiedź, że taki mandat karny został nałożony (k. 73). Zaistniała zatem konieczność ponownej oceny materiału dowodowego i zbudowania na jego podstawie pełnego stanu faktycznego, albowiem ustalenia faktyczne przedstawione w uzasadnieniu uchylonego wyroku nie są zgodne z zasadą prawdy materialnej. Uznanie bowiem, że T. S. wyprzedzał obwinionego w miejscu niedozwolonym i tym samym przyczynił się do kolizji będzie miało bezpośrednie przełożenie na ocenę kwestii odpowiedzialności obwinionego i przykładowo będzie niezmiernie istotne dla wymiaru ewentualnej kary orzeczonej w stosunku do obwinionego.

Biorąc powyższe pod uwagę – na podstawie art. 437 § 2 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpsw – zaskarżony wyrok uchylono i sprawę przekazano Sądowi Rejonowemu w Myślenicach, Wydziałowi (...)do ponownego rozpoznania. Procedując od początku Sąd Rejonowy przeprowadzi dowody jedynie w niezbędnym zakresie i dopiero wtedy wszechstronnie oceni zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, mając na uwadze wskazane powyżej kwestie i wyda orzeczenie, które następnie – o ile zajdzie taka potrzeba – uzasadni zachowując wymogi art. 82 § 1 kpsw w zw. z art. 424 kpk.