Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Krakowie

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 2 lutego 2021 roku

I. Strona powodowa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. domagała się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej H. W. kwoty 91.175,92 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 3 maja 2018 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu twierdziła, że jej roszczenia wynikają z zawartej między stronami umowy leasingu, która została wypowiedziana z winy pozwanej, która nie wywiązała się z obowiązku zapłaty:

- 8662,45 zł. z tytułu zaległych rat leasingowych za okres od czerwca do sierpnia 2017 roku,

- 8662,45 zł. z tytułu przyszłych rat leasingowych,

- 3349,34 zł. z tytułu kosztów ubezpieczenia i wezwań,

- 1353 zł. z tytułu kosztów odbioru przedmiotu leasingu,

- 184,50 zł. z tytułu wynagrodzenia rzeczoznawcy za przygotowanie wyceny przedmiotu leasingu,

- 610,01 zł. z tytułu przygotowania przedmiotu leasingu do sprzedaży,

- 1724,64 zł. z tytułu opłaty za zakończenie umowy serwisowej.

W piśmie z dnia 16 grudnia 2019 roku strona powodowa cofnęła powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia co do kwoty 31.547,95 zł wraz z odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych z uwagi na zbycie przedmiotu leasingu (k. 55), przyznając, że w pierwotnym stanowisku domagając się zasadniczego (najwyższego) roszczenia nie uwzględniła kwoty uzyskanej ze sprzedaży przedmiotu leasingu.

W dalszym trakcie postępowania w piśmie z dnia 20 lipca 2020 roku (k.86) przyznała, że pozwana dokonywała wpłat rat miesięcznych, w tym zapłaciła w dniu 17 lipca 2017 roku kwotę 3726,58 zł. która została zaliczona przez powódkę na wybrane przez nią faktury, a nie tą wskazaną przez pozwaną. W związku z tym powódka dokonała kolejnej zmiany żądania na wypadek nieprawidłowego zarachowania domagając się ewentualnie zapłaty:

- zamiast zapłaty za pierwotnie opisaną w pozwie fakturę nr (...) zapłaty kwoty 2821,49 zł.(opłata za czerwiec 2017 r.) za fakturę (...) (opłatę leasingową za kwiecień 2017 r. (k.104),

- zamiast zapłaty za ujętą w pozwie fakturę PZST nr (...) zapłaty kwoty 707,10 zł. (za lipiec 2017 r.) za fakturę (...) (opłata za wyznaczenie dodatkowego terminu płatności (k. 100).

W odpowiedzi na pozew pozwana H. W.wniosła o oddalenie powództwa w całości. Przyz nała: zawarcie ze stroną powodową umów: leasingu operacyjnego oraz umowy serwisowej, wydanie jej przez stronę powodową leasingowanego samochodu, otrzymanie wypowiedzenia umowy leasingu oraz zwrócenie przez pozwaną leasingowanego samochodu stronie powodowej. Zarzuciła wadliwe wypowiedzenie umowy leasingu kwestionując po pierwsze swoją zwłokę w opłacaniu rat leasingowych. Ponadto twierdziła, że nie zostało przez stronę powodową wykazane, by spełniła ona obowiązek wynikający z art. 709 ^{( 13 )} § 2 k.c. i wyznaczyła pozwanej dodatkowy termin do zapłatę należności z zagrożeniem wypowiedzenia umowy. Skutkiem braku skutecznego wypowiedzenia umowy, zdaniem pozwanej, jest bezpodstawność odebrania jej samochodu i zaprzestania świadczenia na jej rzecz usługi leasingowej. W konsekwencji nie doszło do spełnienia się warunków § 3 pkt 2 umowy serwisowej co skutkuje brakiem podstaw prawnych do obciążania pozwanej karą umowną za rozwiązanie umowy serwisowej. Pozwana podniosła także, że strona powodowa nie wykazała umocowania osób, które podpisały wypowiedzenie umowy leasingu z dnia 24 sierpnia 2017 roku do działania w imieniu strony powodowej. Pozwana podniosła także nieuwzględnienie przy rozliczeniach korzyści strony powodowej, w tym wynikłych ze sprzedaży przedmiotu leasingu. Zdaniem pozwanej, strona powodowa nie wykazała istnienia ani wysokości dochodzonego roszczenia. Brak jest podstawy prawnej do obciążania pozwanej kosztami odebrania samochodu, wynagrodzenia rzeczoznawcy i kosztów przygotowania samochodu do sprzedaży – podstawa ta nie wynika z przedstawionych przez stronę powodową umów i towarzyszących im ogólnych warunków. Strona powodowa nie wykazała także, że dokonała czynności za które wystawiła noty PZST, że poniosła wydatki w zakresie ubezpieczenia i wezwań. Analogiczny zarzut dotyczył kosztów związanych z odbiorem przedmiotu leasingu, wynagrodzenia rzeczoznawcy i kosztów przygotowania przedmiotu leasingu do sprzedaży. Pozwana podkreśliła, że samochód został zwrócony stronie powodowej dobrowolnie.

W piśmie procesowym z dnia 26 maja 2020 roku pozwana podtrzymała wszystkie zarzuty. Podniosła także, że nie ma podstaw do domagania się przez stronę powodową umownej kwoty wykupu przedmiotu leasingu. Brak też podstaw do domagania się od przedmiotowej kwoty wykupu – 47.448,81 zł – odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 3 maja 2018 r., skoro strona powodowa podniosła to roszczenie dopiero w piśmie procesowym z dnia 16 grudnia 2019 roku. Według pozwanej, strona powodowa zaniżyła także wartość korzyści ze sprzedaży samochodu o kwotę podatku VAT. Zaprzeczyła też, aby powódka miała podstawy do obciążenia jej opłatą za wyznaczenie dodatkowego terminu płatności.

W piśmie procesowym z dnia 21 października 2020 roku pozwana podniosła dodatkowo, że umowa leasingu jest częściowo nieważna, z uwagi na fakt, że opłata manipulacyjna za wyznaczenie dodatkowego terminu płatności, która stanowi składową roszczenia strony powodowej stanowi w istocie kary umownej zastrzeżonej na wypadek niespełnienia w terminie świadczenia pieniężnego, co jest sprzeczne z ustawą.

II. Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 maja 2016 roku strony zawarły umowę leasingu na mocy której strona powodowa zobowiązała się nabyć i przekazać pozwanej na czas trwania umowy, w zamian za wynagrodzenie w niej określone samochód (...). Okres leasingu wynosił 48 miesięcy, a miesięczne opłaty leasingowe – 2374,37 zł netto – 2920,48 zł brutto (ust.1), które podlegały uiszczaniu z góry do dnia 15 dnia każdego miesiąca, za wyjątkiem pierwszej.

Częścią umowy były Ogólne Warunki Umowy Leasingu (pkt 6), które zostały pozwanej wydany i zaakceptowane przez nią.

W Tabeli opłat, obowiązującej w dniu zawarcia umowy leasingu, przewidziano m. in. opłaty za udzielenie organom ścigania lub innym uprawnionym organom informacji o użytkowniku przedmiotu leasingu (49 zł netto), wysłanie pisemnego wezwania do zapłaty, monitu, upomnienia (79 zł netto), wystawienie ponownego wezwania do zapłaty, monitu, upomnienia (99 zł netto), a także za wyznaczenie dodatkowego ostatecznego terminu płatności (przy miesięcznej opłacie leasingowej od 2000 zł do 4499,99 zł – 3000 zł netto).

Przedmiot umowy leasingu - samochód (...) został wydany pozwanej w dniu 6 maja 2016 roku.

Warunkiem dla zawarcia umowy leasingu było zawarcie między stronami umowy serwisowej (ust.9). Umowa taka została zawarta na czas trwania umowy leasingu – od dnia wydania pojazdu do momentu rozwiązania lub wygaśnięcia umowy leasingu (bez względu na przyczynę) (ust.4). Przedmiotem umowy serwisowej było świadczenie przez stronę powodową na rzecz pozwanej usług serwisowych określonych szczegółowo w § 1 Ogólnych warunkach Umowy serwisowej Maxi oraz usług dotyczących ubezpieczenia pojazdu. Miesięczna opłata serwisowa wynosiła razem 574,88 zł. netto, 707,10 brutto (ust. 1 i 2 umowy serwisowej).

Dowody: umowa leasingu i umowa serwisowa z 4 maja 2016 r.; protokół wydania pojazdu, k. 22-26.

Raty leasingowe oraz opłaty z tytułu umowy serwisowej były opłacane przez pozwaną na podstawie wystawianych przez stronę powodową co miesiąc faktur VAT. Strona powodowa wystawiła m.in.:

-

FV nr (...) – tytułem opłaty leasingowej za kwiecień 2017 na kwotę 2.920,48 zł, którą to należność pozwana zapłaciła przelewem w dniu 11 kwietnia 2017 roku, wpisując w tytule przelewu „Opłata lisingowa kwiczeń 2017 r. (k. 161v);

-

(...). – tytułem opłaty serwisowej i ubezpieczeniowej za kwiecień 2017 na kwotę 707,11 zł;

-

(...) - tytułem opłaty leasingowej za maj 2017, na kwotę 2.920,48 zł;

-

(...) – tytułem opłat serwisowej i ubezpieczeniowej za maj 2017 na kwotę 707,11 zł;

-

(...) - tytułem opłaty leasingowej za czerwiec 2017, na kwotę 2.920,48 zł; Pozwana wpłaciła na rachunek strony powodowej kwotę 5000 zł przelewem z dnia 13 czerwca 2017 roku, wpisując w tytule przelewu numer powyższej faktury (k. 51);

-

(...) – tytułem opłaty serwisowej za czerwiec 2017, na kwotę 710,10 zł; Pozwana wpłaciła na rachunek strony powodowej kwotę 707,11 zł przelewem dnia 13 czerwca 2017 roku, wpisując w tytule przelewu numer powyższej faktury (k.52);

-

(...) - tytułem opłaty leasingowej za lipiec 2017, na kwotę 2.920,48 zł, której dotychczas nie zapłacono.

-

(...) – tytułem opłaty serwisowej za lipiec 2017, na kwotę 710,10 zł; Pozwana wpłaciła na rachunek strony powodowej kwotę 707,11 zł przelewem dnia 11 lipca 2017 roku, wpisując w tytule przelewu numer powyższej faktury (k.53);

-

(...) – tytułem opłaty leasingowej za sierpień 2017 na kwotę 2.920,48 zł, która dotychczas nie została zapłacona.

-

(...) – tytułem opłaty serwisowej za sierpień 2017 na kwotę 707,10 zł.(k. 112) , która dotychczas nie została zapłacona.

Ponadto, w dniu 17 lipca 2017 roku pozwana wpłaciła na rachunek strony powodowej kwotę 3.726,58 zł w tytule przelewu wpisując: „ nr (...) zaległości za czerwiec”. Pozwana nie zaniechała płatności rat leasingowych, chociaż wpłaty nie były regularne i pozwana popadała w opóźnienie.

Dowody: faktury VAT i noty obciążeniowe, k. 100-114 i 116-123 , wydruki z rachunku bankowego pozwanej k. 51-54, zestawienie wpłat, k. 137.

Nadto w dniu 17 stycznia 2017 roku strona powodowa wystawiła fakturę VAT na kwotę 3.690 zł tytułem opłaty manipulacyjnej za wyznaczenie dodatkowego terminu płatności (k. 100).

W dniu 7 kwietnia 2017 roku strona powodowa wystawiła notę obciążeniową z tytułu opłaty z tytułu wezwania do zapłaty z dnia 4 kwietnia 2017 roku na kwotę 129 zł.

W dniu 25 kwietnia 2017 roku strona powodowa wystawiła notę obciążeniową z tytułu opłaty z tytułu wezwania do zapłaty z dnia 25 kwietnia 2017 roku na kwotę 99 zł.

W dniu 8 maja 2017 roku strona powodowa wystawiła notę obciążeniową z tytułu opłaty z tytułu wezwania do zapłaty z dnia 8 maja 2017 roku na kwotę 129 zł.

W dniu 25 maja 2017 roku strona powodowa wystawiła notę obciążeniową z tytułu opłaty z tytułu wezwania do zapłaty z dnia 25 maja 2017 roku na kwotę 99 zł.

W dniu 5 czerwca 2017 roku strona powodowa wystawiła notę obciążeniową z tytułu opłaty z tytułu wezwania do zapłaty z dnia 5 czerwca 2017 roku na kwotę 129 zł.

W dniu 26 czerwca 2017 roku strona powodowa wystawiła notę obciążeniową z tytułu opłaty z tytułu wezwania do zapłaty z dnia 5 czerwca 2017 roku na kwotę 99 zł.

W dniu 7 lipca 2017 roku strona powodowa wystawiła notę obciążeniową z tytułu opłaty z tytułu wezwania do zapłaty z dnia 7 lipca 2017 roku na kwotę 129 zł.

W dniu 25 lipca 2017 roku strona powodowa wystawiła notę obciążeniową z tytułu opłaty z tytułu wezwania do zapłaty z dnia 25 lipca 2017 roku na kwotę 99 zł.

W dniu 7 sierpnia 2017 roku strona powodowa wystawiła fakturę VAT na kwotę 129 zł z tytułu wezwania do zapłaty z dnia 7 sierpnia 2017 roku.

W dniu 7 sierpnia 2017 roku strona powodowa wystawiła fakturę VAT na kwotę 246 zł tytułem opłaty manipulacyjnej z tytułu wizyty terenowej z dnia 28 lipca 2017 roku.

W dniu 17 sierpnia 2017 roku strona powodowa wystawiła fakturę VAT na kwotę 60,27 zł tytułem udzielenia inf. o użytkowniku przedmiotu leasingu organom ścigania lub innym uprawnionym organom.

Dowody: faktury VAT i noty obciążeniowe, k. 100-114 i 116-123 , wydruki z rachunku bankowego pozwanej k. 51-54, zestawienie wpłat, k. 137.

W dniu 7 kwietnia 2017 roku strona powodowa wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 3.855,59 zł powołując się na nieuregulowanie wymaganych płatności z tytułu: opłaty nr 11 (rata leasingowa) – (...) oraz opłaty serwisowej nr (...), a także dwóch wezwań.

W dniu 25 kwietnia 2017 roku strona powodowa wezwała pozwaną do zapłaty (monit) kwoty 4.101,59 zł powołując się na nieuregulowanie wymaganych płatności z tytułu opłaty nr 12 (rata leasingowa) – (...) , opłaty serwisowej nr (...), dwóch wezwań oraz (...).

W dniu 8 maja 2017 roku strona powodowa wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 3.972,59 zł powołując się na nieuregulowanie wymaganych płatności z tytułu m. in. opłaty nr 12 (rata leasingowa) – (...) oraz opłaty serwisowej nr(...). Jak wynika z wyciągu z rachunku bankowego pozwanej, pozwana opłaciła wspomniane faktury przelewem z dnia 15 maja 2017 roku.

W dniu 25 maja 2017 roku strona powodowa wezwała pozwaną do zapłaty (monit) kwoty 3.855,59 tytułem dwóch wezwań oraz opłaty nr 13 (rata leasingowa) – (...) oraz opłaty serwisowej nr (...).

W dniu 5 czerwca 2017 roku strona powodowa wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 3.726,59 zł powołując się na nieuregulowanie wymaganych płatności z tytułu m. in. opłaty nr 13 (rata leasingowa) – (...) oraz opłaty serwisowej nr (...).

W dniu 26 czerwca 2017 roku strona powodowa wezwała pozwaną do zapłaty (monit) kwoty 3.855,58 tytułem dwóch wezwań oraz opłaty nr 14 (rata leasingowa) – (...) oraz opłaty serwisowej nr (...).

W dniu 7 lipca 2017 roku strona powodowa wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 3.726,58 zł powołując się na nieuregulowanie wymagalnych płatności z tytułu m.in. opłaty nr 14 (rata leasingowa) – (...) i opłaty serwisowej nr(...).

W dniu 25 lipca 2017 roku powodowa wezwała pozwaną do zapłaty (monit) kwoty 3.855,58 tytułem dwóch wezwań oraz opłaty nr 15 (rata leasingowa) – (...) oraz opłaty serwisowej nr (...).

Pismem z dnia 7 sierpnia 2017 roku (k. 129) strona powodowa wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 3.726,58 zł powołując się na nieuregulowanie wymagalnych płatności z tytułu m.in. opłaty nr 15 (rata leasingowa) – (...) i opłaty serwisowej nr (...). Wezwanie to zostało wysłane na adres pozwanej w dniu 8 sierpnia 2017 r. (k.131).

Dowody: wezwania do zapłaty z potwierdzeniami nadania, k. 91-99 i 129-131, , wezwanie do zapłaty z potwierdzeniem nadania i monity, k. 181-192.

Pismem z dnia 24 sierpnia 2017 roku zostało skierowane do pozwanej wypowiedzenie umowy leasingu. Wypowiedzenie uzasadniane było zwłoką pozwanej w zapłacie opłat leasingowych i serwisowych, mimo wcześniejszego wyznaczenia na piśmie dodatkowego terminu do ich zapłaty. Jako podstawę prawną wskazano w wypowiedzeniu § 24 ust. 1 lit a) Ogólnych Warunków Umowy Leasingu. Jednocześnie, na podstawie § 27 ust. 1 OWUL zażądano zwrotu przedmiotu leasingu.

Dokument wypowiedzenia został podpisany przez S. O. i M. P..

Pełnomocnictwa m. in. do wypowiadania umów leasingu w imieniu strony powodowej udzielili w dniu 1 stycznia 2014 roku S. O. J. M. i I. M. – członkowie zarządu powódki, przy czym zastrzegli, że czynności takie dla ich ważności wymagają podpisów co najmniej dwóch ustanowionych pełnomocników (zob. k. 132).

M. P. został zaś upoważniony jedynie do wystawiania not odsetkowych oraz podpisywania wezwań do zapłaty należności przeterminowanych wynikających z zawartych umów leasingu. W świetle pełnomocnictwa nie był on upoważniony do wypowiadania umów w imieniu powódki (zob. k. 132v).

Wypowiedzenie zostało odebrane przez pozwaną w dniu 30 sierpnia 2017 roku.

Dowody: wypowiedzenie umowy leasingu z dnia 24 sierpnia 2017 roku wraz z potwierdzeniem odbioru, k. 27-28, dokumenty pełnomocnictwa z 1.01.2014 r. k. 132.

Na zlecenie strony powodowej były prowadzone od dnia 26 sierpnia 2017 roku wobec pozwanej czynności windykacyjne przez (...) SA sp. z o. o. W dniu 1 września 2017 roku przedmiot leasingu został zwrócony stronie powodowej. W protokole odnotowane zostało, że prawe tylne drzwi są porysowane, orysowany był tylny zderzak. Były to wszystkie zanotowane uszkodzenia pojazdu. W dniu 4 września 2017 roku pojazd został zabezpieczony na parkingu docelowym.

Koszty windykacji wyniosły brutto 6.354,28 zł.

Dowód: protokół przejęcia i zabezpieczenia ruchomości, k. 29, raport z czynności windykacyjnych, k. 194; faktura VAT nr (...) z dnia 18 października 2017 roku, k.125.

Według opinii mgr. inż. P. N. z dnia 10 września 2017 roku, wartość rynkowa netto pojazdu będącego przedmiotem umowy leasingu na dzień jej sporządzenia wynosiła 85.500 zł.

Koszt sporządzenia opinii wyniósł 738 zł brutto.

Dowód: opinia mgr. inż. P. N., k. 133-134., faktura VAT nr (...) z dni, 30 września 2017 roku.

Przedmiotowy samochód został sprzedany w dniu 5 października 2017 roku przez stronę powodową za kwotę 79.900 zł netto. Koszty przygotowania pojazdu do sprzedaży wyniosły 553,50 zł brutto.

Dowód: faktura VAT z dnia 5 października 2017 roku, k. 136, faktura VAT Nr (...), k.128.

Pismem z dnia 18 kwietnia 2018 roku strona powodowa wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 92.539,78 złotych, na którą składały się:

-

zapadłe, niezapłacone raty leasingowe w wysokości 8.662,45 zł;

-

inne zafakturowane należności w wysokości 3.349,34 zł;

-

odszkodowanie zgodnie z postanowieniami OWUL, nota nr (...) w wysokości 78.794,35 zł;

-

opłata z tytułu zakończenia umowy serwisowej przed terminem, zgodnie z postanowieniami OWUS – nota nr (...) w wysokości 1.724,64 zł

Do wezwania dołączone zostały wspomniane noty obciążeniowe.

Dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 18 kwietnia 2018 roku, noty obciążeniowe (...) i (...), k. 30-32.

Pismem z dnia 27 listopada 2019 roku, strona powodowa dokonała korekty rozliczenia umowy ostatecznie wzywając pozwaną do zapłaty 59.627,97 zł. Na wspomnianą kwotę złożyły się:

-

zapadłe, niezapłacone raty leasingowe – 8.547,60 zł;

-

inne zafakturowane należności – 3.012,57 zł;

-

odszkodowanie zgodnie z postanowieniami OWUL, nota numer (...) – 46.343,16 zł;

-

opłata z tytułu zakończenia umowy serwisowej przed terminem, zgodnie z OWUS – (...) – 1.724,64 zł.

Jako termin zapłaty wskazano 14 dni od daty niniejszego pisma.

Dowód: korekta rozliczenia z dnia 27 listopada 2019 roku, k. 138.

Pismem z dnia 21 sierpnia 2020 roku strona powodowa oświadczyła, że potwierdza umocowanie m.in. S. O. i M. P. do składania w imieniu spółki oświadczeń woli i wiedzy w ramach realizacji i rozliczenia umowy leasingu z dnia 4 maja 2016 roku, w szczególności skuteczność skierowanych do pozwanej wszelkich wezwań do zapłaty wystawionych w związku z obowiązywaniem umowy, wypowiedzenia tejże umowy z dnia 24 sierpnia 2017 roku oraz rozliczenia i korekty rozliczenia umowy.

Dowód: oświadczenia z dnia 21 sierpnia 2020 r., k. 177.

Adres do korespondencji pozwanej wpisany do CEIDG to ul. (...), (...)-(...) K..

Dowód: wydruk informacji z CEIDG k. 90.

III. Sąd dokonał następującej oceny materiału dowodowego:

Przedłożone przez strony dokumenty w sposób wystarczający przedstawiają zarówno samo zawarcie umowy leasingu, jak i późniejsze jej wykonywanie przez strony oraz składane przez nie oświadczenia. Zasadniczo złożone dokumenty są w pełni wiarygodne w rozumieniu art. 233 § 1 k.p.c. i jako takie mogły stanowić podstawę ustalenia stanu faktycznego.

Poza podstawowymi elementami umowy leasingu, zawartymi w dokumencie z k. 23, nie było możliwe ustalenie treści obu umów zawartych w ogólnych warunkach, albowiem powódka nie przedłożyła kompletu dokumentów. Przedłożone przez powódkę dokumenty (teksty) Ogólnych Warunków Umów dotyczą całkowicie innych stosunków zobowiązaniowych. Odmienne są bowiem daty umów, zaś w przypadku ogólnych warunków umowy serwisowej także jej numer (oznaczenie). Z tych przyczyn dokumenty te nie mogły być służyć ustaleniu okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy i jako taki podlegały oddaleniu na podstawie art.227 k.p.c. a contrario.

Konsekwencją zaniechania przez powódkę złożenia właściwych dokumentów (warunków umów), jest brak wykazania, że umowy te przewidywały obowiązki po stronie pozwanej uiszczania opłat dodatkowych, takich jak np. opłaty windykacyjne i ich wysokości, co zostanie wyjaśnione w następnej części uzasadnienia.

Przedłożone dowody z dokumentów z uwagi na zakres żądań powódki oraz wadliwość podstawowych czynności nieprawidłowe zarachowanie wpłat, brak doręczenia pozwanej ostatniego wezwania i brak umocowania do wypowiedzenia przez osoby dokonujące tej czynności rozstrzygniecie niniejszej sprawy było możliwe bez sięgania do opinii biegłego. W związku z tym dowód ten (wnioskowany z ostrożności przez pozwaną) podlegała pominięciu jako zbyteczny.

IV. Sąd rozważył, co następuje:

1. Przepisy procesowe.

Niniejsza sprawa została wszczęta w dniu 9 lipca 2019 roku w elektronicznym postępowaniu upominawczym, a więc przed wejściem w życie przepisów ustawy z dnia 4 lipca 2019 roku o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw, toteż podlegała ona rozpoznaniu zgodnie z przepisami ustawy procesowej, w brzmieniu obowiązującym do 7 listopada 2019 roku.

2. W zakresie umorzenia postępowania.

Sąd umorzył postępowanie w zakresie objętym oświadczeniem o cofnięciu pozwu z dnia 16 grudnia 2019 roku. Nie istniały okoliczności wskazane w art. 203 § 4 k.p.c., toteż cofnięcie pozwu należało uznać za skuteczne, co z kolei skutkowało umorzeniem postępowania na podstawie art. 355 k.c.

3. W zakresie należności głównej.

Strony zawarły umowę leasingu – strona powodowa była finansującym, a pozwana korzystającym. Strony zawarły także umowę serwisową, które jednakże była ściśle powiązana z umową leasingu i jej trwanie było uzależnione od istnienia stosunku zobowiązaniowego z tytułu pierwszej ze wspomnianych umów. Zgodnie z art. 709 ^{( 1 )}k.c. przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

Strona powodowa udostępniła pozwanej przedmiot leasingu, z którego pozwana korzystała. Pozwana wpłacała raty leasingowe i inne koszty (w tym niektóre) nieterminowo.

Powódka nie żądała całościowego rozliczenia długu pozwanej za okres, w którym korzystała z przedmiotu leasingu (od dnia 6 maja 2016 roku do dnia 1 września 2017 roku) poprzestając na podaniu konkretnych faktur za nieopłacone jej zdaniem raty leasingowe i opłaty na podstawie umowy serwisowej oraz wezwań do zapłaty. W zakresie należności związanych z wykonywaniem umowy wskazane konkretnie poszczególne raty miesięczne, opłaty stanowią podstawę faktyczną żądania, którym Sąd był związany na podstawie art. 321 § 1 K.p.c. W konsekwencji Sąd nie mógł całościowo rozliczyć stron za wskazany okres, a jedynie rozstrzygnąć czy konkretne poszczególne świadczenia pozwana powinna spełnić. Sąd, jako związany granicami żądania pozwu (art. 321 k.c.) nie mógł orzekać ponad żądanie. W sytuacji zatem, gdy niedopłata pozwanej za okres do końca sierpnia 2017 roku była wyższa, aniżeli żądana Sąd nie miał podstaw do zasądzania kwoty wyższej.

W odniesieniu do tej części żądań powódki należy wyjaśnić, iż zasadniczo pozwana ma rację co do:

1. Braku podstaw obciążenia pozwanej opłatą w wysokości 3.690 zł tytułem opłaty manipulacyjnej za wyznaczenie dodatkowego terminu płatności (k. 100).

W tym zakresie powódka nie udowodniła, aby miała jakiekolwiek podstawy do żądania takiej należności.

Po pierwsze, nie wykazała, aby strony w umowie uzgodniły tytuł i wysokość takowej opłaty. W treści przedłożonej umowy (zob. k. 22), nie ma postanowień uzasadniających obciążenie pozwanej opłatą ani zasad wyliczenia opłaty. Ewentualne ogólne warunki, które mogłyby przewidywać opłatę, które kształtowałby treść przedmiotowej umowy nie zostały przedłożone. Powódka przedłożyła zupełnie inny dokument, który nic do sprawy nie wniósł.

Po drugie, nie wykazano, aby powódka zwracała się o wyznaczenie dodatkowego terminu płatności. Skoro tak to już tylko z tej przyczyny powódka nie mogła nabyć prawa do dodatkowego świadczenia od swego kontrahenta.

Po trzecie, żądanie jest ogólnikowe, gdyż powódka nie wskazuje jego bliższych elementów takich jak określenie odraczanej należności, długość terminu odroczenia. Brak tych elementów oznacza, że żądanie nie zostało skonkretyzowane.

2. Niewłaściwego zarachowania dokonanych przez pozwaną wpłat. W prawie polskim wierzyciel nie ma pełnej swobody co do kwestii sposobu zarachowania wpłaty kwoty pieniężnej przez swego dłużnika. Otóż zgodnie z treścią art.451.Art. 451§ 1. § 1 K.c. dłużnik , który ma względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług chce zaspokoić. Jednakże to, co przypada na poczet danego długu, wierzyciel może przede wszystkim zaliczyć na związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne. Natomiast w myśl § 3 cytowanego w braku oświadczenia dłużnika lub wierzyciela spełnione świadczenie zalicza się przede wszystkim na poczet długu wymagalnego, a jeżeli jest kilka długów wymagalnych - na poczet najdawniej wymagalnego.

Pozwana trafnie wskazała, że powódka dokonywała zarachowań sprzecznie z wolą pozwanej jako dłużniczki, zawartą w poleceniach przelewów (wpłat) poszczególnych świadczeń. W konsekwencji zarachowania czynione przez pozwaną były sprzeczne z prawem, a przeto bezskuteczne. Poszczególne wpłaty należało więc zarachować następująco:

1.  Wpłatę z dnia 11 kwietnia 2017 roku na poczet opłaty leasingowej za kwiecień 2017 na kwotę 2.920,48 zł;

2.  Wpłatę z dnia 13 czerwca 2017 roku (k. 51) na poczet opłaty serwisowej za czerwiec 2017 r. na kwotę 2.920,48 zł;

3.  Wpłatę z dnia 13 czerwca 2017 roku (k. 52) na poczet opłat z tytułu umowy serwisowej za czerwiec 2017 na kwotę 710,10 zł;

4.  Wpłatę z dnia 11 lipca 2017 roku (k. 53) na poczet opłat z tytułu umowy serwisowej za lipiec 2017 na kwotę 710,10 zł.

Oznacza to, że wyżej opisane świadczenia zostały spełnione przez pozwaną, toteż żądanie powódki ich zasądzenia jako bezpodstawne podlegało oddaleniu.

Pozwana dotychczas nie zapłaciła następujących opłat:

1.  Opłaty leasingowej za lipiec 2017 r. na kwotę 2920,48 zł., objętej rachunkiem nr (...) (k.108);

2.  Opłaty leasingowej za sierpień 2017 na kwotę 2.920,48 zł., objętej rachunkiem nr (...) (k. 109);

3.  Opłaty serwisowej za sierpień 2017 na kwotę 707,10 zł., objętej rachunkiem nr (...) (k. 112).

Są to świadczenia objęte żądaniem powódki i dotychczas nie spełnione przez pozwaną. Ich łączną wysokości wynosi 6548,06 zł. Pozwana znajduje się w opóźnieniu w ich spełnieniu, toteż powódka nabyła dodatkowo roszczenie o zapłatę odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych na podstawie art. 7 ust. 1 w zw. z art. 4 pkt 3 lit. b ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych. art. 7 ust. 1 w zw. z art. 4 pkt 3 lit. b ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych.

Należności strony powodowej miały charakter terminowy, a pozwana popadła w opóźnienie co do płatności nieopłaconych rat, a zatem stronie powodowej, na jej żądanie przysługują odsetki w żądanej wysokości na podstawie art. 481 § 1 k.p.c. w zw. Z wyżej wskazanymi przepisami. Kierując się granicami żądania pozwu odsetki zasądzono od 3 maja 2018 roku, chociaż oczywiście opóźnienie wystąpiło blisko rok wcześniej. Kierując się granicami żądania pozwu odsetki zasądzono od 3 maja 2018 roku, chociaż oczywiście opóźnienie wystąpiło blisko rok wcześniej, co nie było kwestionowane i nie wymaga szerszych rozważań. Z uwagi na powyższe, orzeczono jak w punkcie II sentencji wyroku na podstawie powołanych wyżej przepisów i art. 353 § 1 k.c.

Kluczową kwestią dla rozstrzygnięcia zasadności dochodzenia pozostałej części żądań, była skuteczność rozwiązania umowy leasingu, zaś w odniesieniu do czynności windykacyjnych podejmowanych w sierpniu 2017 roku także brak podstawy umownej do obciążenia nimi pozwanej.

W odniesieniu do tych ostatnich w treści przedłożonej umowy (zob. k. 22), nie ma postanowień uzasadniających obciążenie pozwanej takimi opłatami ani zasad ich wyliczenia. Ewentualne ogólne warunki, które mogłyby przewidywać przedmiotowe opłaty, które kształtowałyby treść przedmiotowej umowy nie zostały przedłożone. Powódka przedłożyła zupełnie inny dokument, który nic do sprawy nie wniósł.

Najistotniejszym jest w niniejszej sprawie okoliczność, iż dokonane wypowiedzenie umowy leasingu jest nieważne i jako takie bezskuteczne.

Wypowiedzenie jest czynnością jednostronną i powinno zostać dokonane przez umocowane osoby do reprezentacji powódki. Przedłożone w niniejszej sprawie pełnomocnictwo m. in. do wypowiadania umów leasingu w imieniu strony powodowej udzielone S. O. przez członków zarządu powódki nie było wystarczające, gdyż do skuteczności dokonywanej czynności wymagane był udział co najmniej dwóch ustanowionych pełnomocników (zob. k. 132). Druga osoba podpisana pod wypowiedzeniem, a to M. P. nie było upoważniony do dokonywania wypowiedzeń umów, co ewidentnie wynika z przedłożonego dokumentu (zob. k. 132v). Kwestia ta nie wymaga szerszych rozważań, gdyż:

- po pierwsze, Sąd podziela naprowadzone przez pozwaną okoliczności i ich ocenę prawną co do tego zagadnienia;

- po wtóre, sama powódka musi być tego w pełni świadoma, o czym świadczą próby zatwierdzania czynności (nieskuteczne) i powoływania się na instytucje umocowania osoby czynnej w lokalu przedsiębiorstwa.

Powódka nie udowodniła, aby przedmiotowe wypowiedzenie zostało sporządzone w warunkach określonych w art. 97 K.c., na który powoływała się. Nie wykazano bowiem, by M. P. wykonywał swe czynności w lokalu przedsiębiorstwa obsługującego publiczność w rozumieniu powyższego przepisu. Co więcej, okoliczności istniejące w niniejszej sprawie przeczą przejęciu upoważnienia wymienionej osoby.

Przede wszystkim dlatego, że pozwana nie otrzymała owego wypowiedzenia w lokalu przedsiębiorstwa, lecz poprzez doręczyciela poza siedzibą lokalu. Poza tym w sprawie sama powódka ujawniła dokument zawężający umocowanie wymienionej osoby wyłącznie do wystawiania not odsetkowych oraz podpisywania wezwań do zapłaty należności przeterminowanych wynikających z zawartych umów leasingu. W efekcie nie zachodzi żadna wątpliwość co do braku jego umocowania. W świetle pełnomocnictwa nie był on bowiem upoważniony do wypowiadania umów w imieniu powódki.

Brak odpowiedniego umocowania do dokonania wypowiedzenia oznacza bezwzględną nieważność tej czynności na podstawie art. 104 K.c. W świetle bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa potwierdzanie takiej czynności nie jest możliwe (skuteczne). W związku z tym późniejsze oświadczenia powódki potwierdzające czynność prawną były bezskuteczne.

Ze względów porządkowych należy też odnotować, że w sprawie nie zaistniał przypadek zgody powódki na działanie bez upoważnienia przez jednego z rzekomych pełnomocników. Powódka w tym kierunku nawet nie usiłowała wykazywać jakichkolwiek okoliczności.

Już tylko powyższe świadczy o tym, że powódka nie zdołała skutecznie rozwiązać umowy. Dodatkowo powódka nie zachowała trybu wypowiedzenia, gdyż nie udowodniono by pozwana otrzymała w wezwanie do zapłaty zawarte w piśmie z dnia 8 sierpnia 2017 roku, a nawet gdyby takowe pismo pozwana otrzymała, to i tak samo wypowiedzenie doręczone pozwanej w dniu 30 sierpnia 2017 roku byłoby czynnością dokonaną bez wyznaczenia pozwanej odpowiedniego czasu w upomnieniu.

Powódka nie wykazała, aby strony umownie określiły tryb wypowiedzenia (brak właściwych ogólnych warunków), toteż zastosowanie mają ustawowe zasady wypowiedzenia zawarte w art. 709 ¹³ K.c., które przewidują konieczność uprzedniego upomnienia dłużnika związanego z tym upływu odpowiedniego czasu. W ocenie Sądu czas taki nie może być krótszy od miesiąca. W okolicznościach sprawy zasady te zostały naruszone, gdyż pismo z wezwaniem (upomnieniem) wysłano w sierpniu i w tym samym miesiącu wysłano i doręczono pozwanej wypowiedzenie. Oznacza to, że nawet gdyby przedmiotowe wypowiedzenie podpisały dwie umocowane osoby, to i tak byłoby ono bezskuteczne, jako rażąco naruszające ustawowy tryb rozwiązania umowy leasingu.

W efekcie należy stwierdzić, że we wrześniu 2017 roku obie umowy obowiązywały. W szczególności umowy leasingu nie wypowiedziano, toteż nie było jakichkolwiek podstaw do obciążania pozwanej obowiązkiem zapłaty przyszłych rat leasingowych. Obowiązek taki nie wchodzi w rachubę też dlatego, że nie przewiduje go zawarta umowa. W jej treści brak jest odpowiednich postanowień, a właściwych ogólnych warunków, które być może przewidywały odpowiednie regulacje powódka nie przedłożyła, o czym była już mowa.

Powódka przy wiążącej umowie już w dniu 1 września 2017 roku odebrała samochód przez co pozbawiała pozwaną przedmiotu leasingu, uczyniła to bez podstawy umownej. Sama zatem nie wykonała umowy i sama ponosi odpowiedzialność cywilnoprawną za swe działania względem pozwanej jako kontrahentki, której zabrała pojazd. Wszelkie więc wysuwane przez pozwaną żądania zapłaty należności związanych z czynnościami windykacyjnymi, zabrania pojazdu, przygotowania go do sprzedaży są oczywiście bezzasadne i jako takie należało je oddalić. To samo dotyczy umowy serwisowej. Co więcej, należy odnotować, że zbycie pojazdu osobie trzeciej doprowadziło do niemożliwości świadczenia, gdyż przedmiot leasingu znalazł się w posiadaniu osoby trzeciej. W tej sytuacji, skoro powódka nie wykonywała swych obowiązków umownych to i pozwana, której wbrew trwającej umowie zabrano pojazd, nie miała prawnego obowiązku dokonywania świadczeń wzajemnych.

4. W zakresie kosztów procesu.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 100 K.p.c., dokonując ich stosownego rozdzielenia.

Obie strony poniosły koszty procesu, odpowiednio:

- strona powodowa: 9.976 zł (opłata od pozwu w wysokości 4.559 zł, opłata od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika będącego racą prawnym ustalone na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2018.265 );

- strona pozwana: 5417zł (opłata od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika będącego racą prawnym ustalone na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2018.265 ).

Biorąc pod uwagę pierwotnie dochodzone roszczenie, które jedynie zostało uwzględnione do kwoty 6548,06 zł., a w pozostałej części cofnięte z przyznaniem błędnego wysunięcia roszczenia i oddalone strona powodowa wygrała sprawę w 7,18 %, pozwana zaś – w 92,82%.

Do tych wartości podlegają uwzględnieniu koszty stron. Oznacza to, że powódka powinna otrzymać z tytułu kosztów 716,27 zł. (9976 x 7,18%), zaś pozwana kwotę 5028,05 zł. (5417x5417). Po wzajemnym zniesieniu kosztów do wysokości różnicy we wzajemnych należnościach pozwana z tytułu kosztów powinna od powódki otrzymać kwotę 4311,78 zł. (5028,05 – 716,27), o czym orzeczono w pkt IV wyroku.

Mając na względzie powyższe okoliczności oraz treść przytoczonych w uzasadnieniu przepisów prawa zasadnym okazało się orzeczenie jak w sentencji.

Sędzia del. Piotr Maziarz

ZARZĄDZENIE

- odnotować uzasadnienie wyroku (sporządzone osobiście, albowiem projekt asystenta nie został zaakceptowany);

- odpisy wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powódki;

- kal. 1 miesiąc po czym przedstawić akta sprawy z dowodem doręczenia.