Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 kwietnia 2017r.

Sąd Okręgowy w Krakowie XII Wydział Gospodarczy – Odwoławczy w następującym składzie:

Przewodniczący - Sędzia: SO Janusz Beim

Sędzia: SO Bożena Cincio-Podbiera

Sędzia: SO Michał Niedźwiedź

Protokolant: sekretarz sądowy Rafał Bielski

po rozpoznaniu w dniu 13 kwietnia 2017r. w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa T. P. i A. K.

przeciwko (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółce komandytowo - akcyjnej w N.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez powodów

od wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

z dnia 18 kwietnia 2016r. sygn. akt V GC 435/15

I.  oddala apelację;

II.  zasądza solidarnie od powodów na rzecz strony pozwanej koszty postępowania apelacyjnego w kwocie 2.400,00 zł (dwa tysiące czterysta złotych).

SSO Bożena Cincio – Podbiera SSO Janusz Beim SSO Michał Niedźwiedź

XII Ga 620/16

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...)w N. domagała się zasądzenia od strony pozwanej (...) Sp. z o.o. w N. kwoty 65539,22 zł z odsetkami ustawowymi od daty wyroku, tytułem odsetek za nieterminową zapłatę za zakupione od strony powodowej paliwa płynne. W dniu 31 marca 2015 roku strony zawarły porozumienie, mocą którego strona pozwana miała uiścić z tego tytułu kwotę 20 000 zł. W tej samej dacie strona powodowa otrzymała od strony pozwanej fakturę z tytułu czynszu za zajmowany obiekt za lata 2011- 2012, którą pozwana zrekompensowała z uznaną w porozumieniu kwotą. W takim stanie rzeczy strona powodowa uchyliła się od skutków prawnych oświadczenia woli wyrażonych w porozumieniu albowiem porozumienie to obejmowało jej zdaniem wszelkie wzajemne roszczenia i przy jego zawarciu strona pozwana nie zgłaszała pretensji z tytułu czynszu najmu zatem umorzenie stronie pozwanej wierzytelności z tytułu odsetek nastąpiło w zamian za umorzenie przez stronę pozwaną zobowiązania powodowej spółki w zakresie wyrównania należności czynszowych.

W sprzeciwie od wydanego w sprawie nakazu zapłaty strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości, podnosząc zarzut umorzenia wierzytelności w zakresie kwoty 20 000 zł na skutek potrącenia z należnościami czynszowymi. Wskazała, iż zgodnie z uzgodnieniami stron strona pozwana nabywała paliwo po cenach wyższych niż przeciętne w zamian za akceptowanie przez stronę powodową nieterminowych płatności za towar. Wywiodła, że porozumieniem z dnia 31 marca 2015 roku strona powodowa zrzekła się roszczenia względem strony pozwanej z tytułu odsetek za opóźnienie ponad kwotę 20 000 zł w związku z czym oświadczenie o uchylenie się od skutków prawnych tego porozumienia nie znajduje podstaw. W zakresie naliczonych należności czynszowych strona pozwana wskazała, iż czynsz najmu przypadający pozwanej zgodnie z umową z dnia 17 czerwca 2005 roku był uregulowany przez powódkę w kwocie niższej niż należna przez 6 miesięcy w związku z czym strona pozwana zafakturowała niedopłaty za okres od 1 listopada 2011 roku do 30 kwietnia 2012 roku. Ponieważ faktura ta została odesłana przez stronę powodową pozwana złożyła oświadczenie o potrąceniu w efekcie czego doszło do umorzenia należności strony powodowej w wysokości 20 000 zł.

Strona powodowa podtrzymała swoje stanowisko oraz podniosła, że faktura strony pozwanej z dnia 31 marca 2015 roku dotyczy należności przedawnionych zatem potrącenie nie odniosło skutku.

Sąd Rejonowy wskazał, iż istota sprawy sprowadzała się to przesądzenia czy strona powodowa skutecznie uchyliła się od skutków prawnych porozumienia zawartego w dniu 31 marca 2015 roku, a w konsekwencji czy powódka może skutecznie dochodzić należności z tytułu odsetek za opóźnienie w kwocie objętej pozwem czy też może domagać się wyłącznie odsetek za opóźnienie w kwocie wynikającej z porozumienia czyli w wysokości 20 000 zł. Istota sprawy wg Sądu Rejonowego sprowadzała się też do tego czy oświadczenie strony pozwanej o potrąceniu należności z tytułu odsetek z należnością z tytułu czynszu najmu do kwoty 20 000 zł było skuteczne wobec zarzutu przedawnienia roszczeń z tytułu czynszu najmu w dacie oświadczenia o potrąceniu.

W tym zakresie Sąd Rejonowy ustalił, iż zawarcie ugody w zakresie odsetek nastąpiło z inicjatywy strony powodowej ze względu na likwidację spółki. Treść porozumienia z dnia 31 marca 2015 roku obejmowała natomiast oświadczenie strony powodowej o umorzeniu stronie pozwanej należności z tytułu odsetek za lata 2012,2013 ujęte w nocie odsetkowej nr 1 oraz nocie odsetkowej nr 7. W zakresie pozostałych odsetek objętych notami odsetkowymi nr (...) i nr (...) strony uzgodniły, że pozwana zapłaci powódce 20 000 zł, a strona powodowa nie będzie dochodzić odsetek z tych not w kwocie 350598 zł. Porozumienie to nie zawierało żadnych zastrzeżeń ani warunków.

Dalej Sąd Rejonowy ustalił, iż pierwotna wysokość czynszu najmu wynosiła 10 000 zł netto miesięcznie, natomiast aneksem z dnia 21 września 2007 roku wysokość czynszu podniesiono do kwoty 12 100 zł netto miesięcznie. Aneksem nr (...) z dnia 2 listopada 2011 roku strony ustaliły, że strona powodowa przez okres 6 miesięcy będzie opłacała obniżony czynsz w wysokości 11 000 zł netto miesięcznie w okresie od 1 listopada 2011 roku do 30 kwietnia 2012 roku. Różnica między czynszem należnym, a zapłaconym stawała się natomiast wymagalna po upływie okresu przez jaki opłacany był obniżony czynsz, przy czym strona pozwana obowiązana była wystawić fakturę stanowiącą rozliczenie czynszu za okres od 1 listopada 2011 roku do 30 kwietnia 2012 roku.

W toku współpracy strony ponad to ustaliły, że strona pozwana nie będzie waloryzowała czynszu w roku 2013 w zamian za niedochodzenie przez stronę powodową odsetek za opóźnienie w zapłacie za towar za lata 2010- 2011.

Oświadczenie strony powodowej zawarte w piśmie z dnia 3 kwietnia 2015 roku o anulowanie porozumienia z dnia 31 marca 2015 roku jako podstawę anulowania wskazywało błąd wywołany przez stronę pozwaną. Strona powodowa podnosiła tam, że porozumieniem były objęte wszystkie kwestie związane zakresem stałej współpracy stron, także rozliczenie czynszu najmu, co oznaczało, że za umorzenie części odsetek strona pozwana umorzyła też swoją wierzytelność obejmującą dopłatę do czynszu.

Oświadczenie o potrąceniu strona pozwana złożyła pismem z dnia 8 kwietnia 2015 roku, które to oświadczenie powódka otrzymała w dniu 13 kwietnia 2015 roku. Potrącenie obejmowało wierzytelność pozwanej z tytułu rozliczenia czynszu najmu za okres od 1 listopada 2011 roku do 30 kwietnia 2012 roku w kwocie 2255 5,74 zł z wierzytelnością strony powodowej w wysokości 20 000 zł, określoną w porozumieniu z dnia 31 marca 2015 roku.

Dokonując tych ustaleń Sąd Rejonowy nie dał wiary twierdzeniom strony pozwanej i świadka P., iż uzgodniono, że strona pozwana będzie nabywała paliwo w cenach wyższych w zamian za akceptowanie przez powódkę nieterminowych płatności albowiem twierdzenia te nie zostały wykazane żadną obiektywną okolicznością. Sąd Rejonowy nie dał też wiary twierdzeniom powodów, iż porozumieniem z dnia 31 marca 2015 roku były objęte wszystkie kwestie związane z zakresem stałej współpracy stron i podpisano je na zasadzie wzajemnego umorzenia wierzytelności. W ocenie Sądu Rejonowego twierdzenia te były sprzeczne z treścią porozumienia, a korespondencja stron nie wskazywała by porozumieniem miały być objęte inne zagadnienia niż wierzytelność z tytułu odsetek za opóźnienie.

Wyrokiem z dnia 18 kwietnia 2004 roku Sąd Rejonowy oddalił powództwo, obciążając kosztami procesu stronę powodową.

Sąd Rejonowy wywiódł, iż nie można się zgodzić z argumentacją strony powodowej co do tego, iż strona pozwana wprowadziła powódkę w błąd nie wspominając o tym, że będzie domagać się od strony powodowej należności czynszowych. Zdaniem Sądu Rejonowego błąd przy podpisywaniu porozumienia nie miał miejsca ponieważ porozumienie to sposób jednoznaczny określało co jest jego przedmiotem i jaka ugoda w zakresie płatności odsetek za opóźnienie zostaje zawarta. Powodowie jako przedsiębiorcy świadomie podjęli decyzję o zawarciu takiego porozumienia, z którego treści wynikało, że dotyczyło ono tylko należności objętych notami odsetkowymi powódki. Strony natomiast nie uzależniały ważności porozumienia od zaistnienia zdarzenia, od spełnienia jakiegokolwiek warunku czy też od rozliczenia wzajemnych wierzytelności z okresu współpracy. W porozumieniu nie zawarto żadnych zastrzeżeń, ani też oświadczenia, że strona pozwana nie będzie dochodzić swoich wierzytelności od strony powodowej. Sąd Rejonowy wskazał, iż gdyby intencją porozumienia miałoby być anulowanie wszystkich zobowiązań stosowne zapisy znalazłyby się w jego treści. W konsekwencji tego stanowiska Sąd Rejonowy przyjął, że skutkiem podpisania porozumienia było umorzenie zobowiązania strony pozwanej i zwolnienie strony pozwanej z długu zgodnie z art. 509 k.c. Według tego porozumienia, które Sąd Rejonowy uznał za wiążące wobec bezskuteczności oświadczenia powódki o uchyleniu się od jego skutków, powodowie mogli od strony pozwanej domagać się wyłącznie kwoty 20 000 zł.

Powództwo o zapłatę kwoty 20 000 zł nie mogą być jednak uwzględnione ze względu na przyjętą przez Sąd Rejonowy skuteczność podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu potrącenia. W tym zakresie Sąd Rejonowy wskazał, że strona pozwana potrąciła swoją wierzytelność z tytułu rozliczenia czynszu najmu za okres od 1 listopada 2011 roku do 30 kwietnia 2012 roku w kwocie 22555,74 zł z wierzytelnością strony powodowej w wysokości 20 000 zł określoną w porozumieniu z dnia 31 marca 2015 roku. Kwota przypadająca stronie pozwanej z tytułu rozliczenia czynszu została wyliczona zgodnie z aneksem nr (...) do umowy najmu. Aneks ten stanowił zaś, że kwota będąca różnicą pomiędzy czynszem należnym, a zapłaconym stawała się wymagalna po upływie okresu przez jaki opłacany był obniżony czynsz czyli po 30 kwietnia 2012 roku. Ponieważ strona pozwana wystawiła fakturę z tytułu rozliczenia czynszu 1 maja 2012 roku, to uczyniła to w okresie biegu 3 letniego terminu przedawnienia należności czynszowych. W dniu 1 kwietnia 2015 roku kiedy powodowie uzyskali wiedzę o potrąceniu wierzytelność z tego tytułu nie była przedawniona. skoro wymagalność dopłaty do czynszu następowała po dniu 30 kwietnia 2012 roku.

W apelacji od tego wyroku strona powodowa zarzuciła Sądowi Rejonowemu naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. przez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, a szczególnie pisma strony pozwanej z dnia 4 marca 2013 roku, w którym oświadczono, iż nie będzie rewaloryzacji czynszu za stację paliw, które to pismo stanowiło odpowiedź na propozycję redukcji wzajemnych roszczeń stron. W tym zakresie skarżąca zarzuciła pominięcie istotnej okoliczności, iż przedstawione przez stronę pozwaną do potrącenia zobowiązania z tytułu rewaloryzacji nie istniało w chwili dokonania potrącenia na skutek jego umorzenia. Skarżąca podniosła także zarzuty naruszenia prawa materialnego, a to art. 508 k.c. przez jego niezastosowanie w zakresie oceny oświadczeń składanych przez stronę pozwaną, a szczególnie oświadczenia z dnia 4 marca 2014 roku oraz naruszenie art. 498 § 1 k.c. przez jego błędne zastosowanie i przyjęcie skuteczności oświadczenia strony pozwanej o potrąceniu.

Wskazując wartość przedmiotu zaskarżenia na kwotę 20 000 zł, którą zdaniem skarżącej strona pozwana winna zapłacić zgodnie z porozumieniem z dnia 31 marca 2013 roku, strona powodowa odwołała się do treści pisma powodów z dnia 22 stycznia i 30 stycznia 2013 roku oraz do treści pism pozwanej z dnia 24 stycznia i 4 marca 2013 roku wywodząc, iż zaproponowano pozwanej zaniechanie waloryzacji czynszu w zamian za zrzeczenie się przez stronę powodową prawa do odsetek, co strona pozwana zaakceptowała. Akceptacja ta legła u podstaw zawarcia porozumienia z dnia 31 marca 2015 r. w związku z czym ustalenia Sądu Rejonowego dotyczące zakresu tego porozumienia są błędne. Dalej strona powodowa wywiodła, iż oświadczenie pozwanej zawarte w piśmie z dnia 4 marca 2013 roku oraz w pismach wcześniejszych winny być ocenione z punktu widzenia art. 508 k.c. czyli jako zwolnienie strony powodowej z długu w zakresie rozliczenia czynszu najmu. Oświadczenie zawarte w tym piśmie winno być, zdaniem skarżącej, rozumiane przy uwzględnieniu treści postanowień i innych pism wymienianych pomiędzy stronami w, których strony kompleksowo określiły podstawy i skutki umorzenia wzajemnych roszczeń. Dokonane przez stronę pozwaną potrącenie nie było zatem skuteczne wobec czego powództwo winno być uwzględnione do kwoty 20 000 zł.

W odpowiedzi na apelację strona pozwana domagała się jej oddalenia i zasądzenia kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

W związku z zarzutem naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c. wskazać trzeba, że postawienie takiego zarzutu nie może polegać na zaprezentowaniu przez apelanta stanu faktycznego przyjętego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów. Apelujący musi wykazać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że sąd naruszył ustanowione w wymienionym przepisie zasady oceny wiarygodności oraz mocy dowodów i że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy/ postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000 roku, I CKN 1169/99/. Zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów tylko wtedy może być uznany za usprawiedliwiony, jeżeli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki, zasadami wiedzy, z doświadczeniem życiowym. Sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego zachodzi tylko wtedy, gdy dowodów wynika co innego niż przyjął sąd, gdy pewnego dowodu nie uwzględniono przy ocenie, gdy sąd przyjął pewne fakty za ustalone, mimo że nie zostały one w ogóle lub niedostatecznie potwierdzone, gdy sąd uznał pewne fakty za nieudowodnione, mimo że były ku temu podstawy oraz, gdy ocena materiału dowodowego koliduje z zasadami doświadczenia życiowego lub regułami logicznego rozumowania, co oznacza, że sąd wyprowadza błędny logicznie wniosek z ustalonych przez siebie okoliczności. W judykaturze utrwalone jest stanowisko, zgodnie z którym w sytuacji, gdy z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, chociażby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne/ postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 roku, II CKN 572/99, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 roku, II CKN 817/00/.

Mając na względzie te zasady oraz argumenty apelacji, które w istotnym zakresie dotyczą treści pism wymienianych przez strony w styczniu i kwietniu 2013 roku Sąd Okręgowy dokonał analizy przedmiotowej korespondencji na tle treści umowy najmu stacji paliw z dnia 17 czerwca 2005 roku.

Jak wynika z treści pisma z dnia 31 grudnia 2012 roku skierowanego przez stronę powodową do strony pozwanej powódka wystąpiła o zawieszenie realizacji zapisu umowy § 4 pkt 2 dotyczącego corocznej waloryzacji kwoty czynszu. W § 4 pkt 2 umowy zapisano bowiem, że pozwana jako wynajmujący zastrzega sobie prawo zmiany każdego roku stawki czynszowej wg. wzrostu wskaźnika cen towarów i usług w ogłaszanych przez prezesa GUS, począwszy od dnia 1 stycznia 2007 roku. Podpisany następnie aneks do tej umowy z dnia 2 listopada 2011 roku stanowił natomiast, że przez okres pół roku to jest od 1 listopada 2011 roku do 30 kwietnia 2012 roku powódka będzie płacić obniżony czynsz, a powstała stąd różnica będzie wymagalna po tym okresie czyli po dniu 30 kwietnia 2012 roku. W celu rozliczenia strona pozwana jako wynajmujący miała wystawić stosowną fakturę za ten okres. Jak wynika zatem z treści tego aneksu kwestia corocznej waloryzacji była kwestią odrębną od ustalenia możliwości półrocznego opłacania czynszu w wysokości obniżonej, a następnie zafakturowania różnicy i obciążenia nią strony powodowej.

W kolejnym piśmie z dnia 22 stycznia 2013 roku strona powodowa, nawiązując do poprzedniego pisma z dnia 13 grudnia 2012 roku wyliczyła wysokość dotychczas nie naliczonych odsetek z tytułu opóźnienia z zapłatą za towar oraz wskazała, że na przełomie lat 2011 i 2012 na podstawie aneksu nr (...) przez pół roku płaciła obniżony czynsz, co w okresie zawieszenia skutkowało kwotą 18 338 zł. Wskazała też, że kwota rewaloryzacji wyniosła w tym czasie 6327,84 zł, o której zawieszenie zwrócono się do strony pozwanej. Suma tych kwot stanowiła 67 % kwoty odsetek. Wskazano, że przy zaniechaniu rewaloryzacji czynszu powódka nie będzie występować o odsetki za rok 2010 i 2011. W piśmie z dnia 24 stycznia 2013 roku strona pozwana wyraziła gotowość zawieszenia rewaloryzacji za rok 2013 w zamian za anulowanie odsetek do końca 2012 roku. W piśmie z dnia 30 stycznia 2013 roku strona powodowa podała, że decyzja dotycząca zawieszenia waloryzacji czynszu należy do strony pozwanej oraz wskazała na zakres przeterminowanych należności obciążających stronę pozwaną, zaznaczając, że dotychczas nie obciążano jej odsetkami. W piśmie z dnia 4 marca 2013 roku strona pozwana podała, iż akceptuje propozycję powódki o anulowaniu odsetek za lata 2010 i 2011, informując że nie będzie waloryzować kwoty czynszu za stację paliw. Korespondencja ta poprzedziła zawarcie porozumienia z dnia 31 marca 2015 rok. Jak z powyższego wynika podstawą anulowania odsetek za lata 2010 i 2011 pozostawała zgoda strony pozwanej na wstrzymanie się z waloryzacją kwoty czynszu za stację paliw. Natomiast w zakresie dopłaty do czynszu za okres sześciu miesięcy strony w przedmiotowej korespondencji żadnych ustaleń nie podjęły. Rewaloryzacja za rok 2013 została w piśmie strony pozwanej uzależniona od anulowania odsetek za rok 2012, w piśmie z dnia 30 stycznia 2013 roku strona powodowa nie zajęła żadnego wiążącego stanowiska, dopiero w piśmie z dnia 4 marca 2013 roku strona pozwana zaakceptowała propozycję anulowania odsetek za rok 2010 i 2011. Ostatecznie odsetki zostały przez stronę powodową naliczane notami odsetkowymi za okres od 8 stycznia do 20 listopada 2012 roku, od 11 kwietnia do 18 listopada 2013 roku,, od 8 stycznia 2014 roku do 2 stycznia 2015 roku oraz od 2 grudnia 2014 roku do 9 marca 2015 roku czyli za okres około 3 i pół roku. Odsetki te porozumieniem z dnia 31 marca 2015 roku zostały ograniczone do kwoty 20 000 zł.

W ocenie Sądu Rejonowego przeanalizowane dowody nie dają podstaw do przyjęcia, że ograniczenie kwoty odsetek przedmiotowym porozumieniem związane było z rozliczeniem niedopłaty do czynszu płaconego w wysokości obniżonej na przełomie lat 2011i 2012. Głównym wątkiem pozostaje bowiem zawieszenie rewaloryzacji czynszu. Podkreślić trzeba, o czym wspomniano, że rewaloryzacja czynszu została wprowadzona treścią § 4 pkt 2 umowy, zaś wysokość czynszu określał § 4 pkt 1 umowy. Dwa podpisane przez strony aneksy dotyczyły pkt 1 § 4 umowy czyli wysokości czynszu, natomiast treść pkt 2 § 4 umowy dot. rewaloryzacji pozostała bez zmian. Jak wskazano w treści korespondencji powołanej w apelacji przewija się wątek powstrzymania się od rewaloryzacji stawki dzierżawy i ostatecznie w piśmie poprzedzającym zawarcie porozumienia podkreśla się zgodę na brak rewaloryzacji czynszu za stację paliw w zamian za anulowanie odsetek za lata 2010 i 2011. Z treści tych pism nie można wysnuć wniosku, że strony uzgodniły, iż strona pozwana zaniecha zafakturowania różnicy czynszowej powstałej w okresie od listopada 2011 roku do końca kwietnia 2012 roku. Strona powodowa zatem okoliczności takiej nie dowiodła, a ciężar dowodu na niej spoczywał- art. 6 k.c. Istniały zatem podstawy do złożenia przez stronę pozwaną oświadczenia o potrąceniu swojej wierzytelności z tego tytułu z wierzytelnością w wysokości 20 000 zł, o której mowa w porozumieniu. Wierzytelność strony pozwanej nie była przy tym przedawniona. Z zapisu aneksu z dnia 2 listopada 2011 roku wynika, że wierzytelność strony pozwanej stawała się wymagalna po dniu 30 kwietnia 2012 roku. Mając na uwadze trzyletni termin przedawnienia, a to zgodnie z art. 120 § 1 zd. 1 w związku z art. 118 k.c. wskazać trzeba, iż zafakturowanie różnicy czynszowej nastąpiło fakturą strony pozwanej z dnia 31 marca 2015 roku, zaś oświadczenie o potrąceniu należności z tej faktury z dnia 8 kwietnia 2015 roku dotarło do strony powodowej w dniu 13 kwietnia 2015 roku czyli przed upływem trzech lat, licząc od dnia 1 maja 2012 roku kiedy to wierzytelność strony pozwanej z tytułu różnicy czynszowej mogła się stać w najwcześniejszym możliwym terminie wymagalna.

Sąd Rejonowy zatem prawidłowo ocenił materiał dowodowy nie znajdując podstaw do zastosowania art. 84 k.c. czyli do przyjęcia, że podpisując porozumienie strona powodowa znajdowała się pod wpływem błędu wywołanego przez stronę pozwaną. Brak bowiem udowodnionych podstaw do uznania, że porozumienie z marca 2015 roku zawierało w sobie treści, na które powołuje się strona powodowa. W opisanej sytuacji zatem, wobec istnienia po stronie powodowej roszczenia w wysokości 20 000 zł oraz wobec istnienia po stronie pozwanej roszczenia z tytułu niedopłaty czynszu na kwotę przekraczającą 20 000 zł potrącenie było możliwe zgodnie z art. 498 k.c. i wywołało skutek.

W konsekwencji nie można przypisać Sądowi Rejonowemu przedstawionych w apelacji naruszeń prawa procesowego i materialnego co prowadzi do oddalenia apelacji na podstawie art. 385 k.p.c.. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 w związku z art. 108 § 1 k.p.c. w związku z par. 2 i § 10 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych albowiem postępowanie apelacyjne zostało wszczęte w marcu 2016 roku.

SSO Bożena Cincio – Podbiera SSO Janusz Beim SSO Michał Niedźwiedź

S. Ref. I inst.: Ł. Świątkowski